ڇا ياد ڪندين!
هن قوم جي همت جُرئت کي، بدچال، ڀلا ڇا ياد ڪندين،
بَدچال ڀَلا ڇا ياد ڪندين، بي حال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
جنهن قوم کي تو للڪار ڪئي، سا قوم گهڻو بيباڪ اَٿئي،
چَپ ڇو ٿو چٽين؟ چُپ ويهه ڪري چنڊال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
جنهن قوم اڳيئي، تُنهنجي وڏن جا تخت کسيا ۽ تاج ڇنا،
سا ڪين ٻُڌي تنهنجا به ڪڏهين ڪي تال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
ڪجهه کول اکيون، ڪر هوش ڀڳت، ڇا حال اٿئه ڇا هول مٿئه،
تون ڪڻڪ پِنين ته به پيٽ بکيو، ڪنگال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
جنهن ذات ڪَنان ڏونگر ٿا ڏرن، طوفان ڀڄن ۽ شينهن ڏڪن،
تن سان ڇا وڙهن ”گُر مُک“ ۽ سندءِ ”گوپال“، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
جي موت کي سَمجهن کيل تماشو، تن جي اڳيان ڇا پئنچ بيهن،
جن آهه ”ڇٺيءَ“ ۾ کاڌي، ”چڻن جي دال“، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
شينهن جي اڳيان ڪي شينهن اچن، تون يار گدڙ ڀڄ مار مُنڍا،
هِت ڪين هلي ”گهُت گوهي“، سندءِ ”گُهچ پال“، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
تلوار هلي، جت تير وَسن، تڪبير لڳي، مل مير اُٿن،
اُت ”مرچ ڀڳت“ ۽ ”مولي“ سندا ڏس ڇال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
”ٻارن“ سان ڪيا تو چرچا هُئا، هِت پاند اڙيو ”مڙسن“ سان اٿئه،
جن آهه ڪيو، جيئڻ به سندءِ، جنجال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
تو ”پاڪ وطن“ کي سمجهو هُيو، ڄَڻ آهه ”اَڪن“ ۾ ”ماکي“ مٺي،
سا ڇاڻي اچان ٿو، ڏيئي وڏا ڪي ڇال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
اهڙو جي هجي ها ”تيل“ سهانگو، خوب مکي ها ٻوٿ ”گدڙ“،
ڇو؟ مَت کسي آ، تنهنجي اڙي متوال! ، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
تو ”پاڪ وَطن“ کي ”مال غنيمت“، جو ته سدا ٿي ڄاتو مگر،
سو خوب پيو آ، مهانگو ڪڻيئي مال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
پَڪ هاڻ اَٿئه ٿي پُوري پَڪي، سا ماکي نه، پَر ڪي ”ڏينڀو“ هئا،
جن توکي ڪرائي، ڌوتي سڄي آ ”لال“، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
تو شان شرم جا ليڪا لنگهيا، ٿو لوڪ مٿئه مُنهن موڪ کلي،
پَر اَڄ کي وِساري، تو آ ڇڏيو، ، سو ڪالهه ڀلا ڇا ياد ڪندين.
توکي هاڻ پتو پيو آهه پَڪو، ۽ تنهنجو لڳي ويو آهه پتو،
تون ”ڀارت“ جاڙي ڀُليل ”باندر لال“، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
هِن هُن جي اڳيان هَٿ جوڙ ڪرين، هَرهڪ کان پنين تون پنج ڪَڻي،
توکان ته چڱي هر ڳالهه اندر رن زال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
جنهن مُلڪ اندر ٿا باز رهن، نه نه باز به ڇا شهباز رهن،
اُت ڪهڙو ٿئي ”چِڙين“ به سندو چَئه حال، ڀلا ڇا ياد ڪندين.
”سرويچ“ جِتي هَر شام صبح، سِر ڌڙ جي لڳائن بازي پيا،
۽ جاري رکن ٿا جَنگ اُهي ”سئو سال“، ڀلا ڇا ياد ڪندين.