عورت
تنهنجي ته سونهن سوڍي، پڙهيم پٽيءَ پٽيءَ ۾،
توکان سواءِ هجي ها، دوزخ گهٽيءَ گهٽيءَ ۾.
ڪيڏي حسين آهين، ڪيڏي حبيب آهين،
هر پل ٻُڌا مون اهڙا، هوڪا هَٽيءَ هَٽيءَ ۾.
ڌاتي مون ٿڃ تنهنجي، سنهڙن چپن سان چُسڪي،
تنهنجو ئي پيار پياري، پيتم وَٽيءَ وَٽيءَ ۾.
ماءُ ڀيڻ ڌيءَ آهين، محبوب دوست آهين،
ميڙي رکين ٿي سڀ لئه، مُرڪون مَٽيءَ مَٽيءَ ۾.
اُن دم ته دم سندوءِ، ويندو سڄو هو دمجي،
پَوندو هئس جڏهن مان، اُٽڙي اَٽيءَ اَٽيءَ ۾.
ساري سماج لاءِ، هرپل سٻاجهه آهين،
مغموم دل جي لاءِ، تون ڇانئون ڇَٽيءَ ڇَٽيءَ ۾.
تنهنجي ته صحبتن سان، ناچاق چاق ٿيو پئي،
شامل شفائون تنهنجي، مرهم پَٽيءَ پَٽيءَ ۾.
سارو جهان تنهنجي، جلون سان جوتجي ٿو،
شمس و قمر جا شعلا، سينڌ وَ پَٽيءَ پَٽيءَ ۾.
صحبت ۾ تنهنجي سانئڻ، آهي سُرور ڪيڏو،
شاخون ڪي شهد جون ڄڻ، لئي لئي لَٽيءَ لَٽيءَ ۾.
مسلم هجين يا هندو، مشرق رهين يا مغرب،
ڪوئي فرق نه آهي، ڪافر ڪٽيءَ ڪٽيءَ ۾.
هيڏي عظيم هوندي، پل پل ۾ پيسجين پئي،
ڦاٿي ڀلا تون آهين، ڪهڙي چٽيءَ چٽيءَ ۾.
هر روز چيچڙي ۾، پيڙهي پيو پاپ توکي،
پوءِ به سگهه ڪيڏي، سورن سٽيءَ سٽيءَ ۾.
ڪوڙهئي سماج کي آ، توساڻ ساڙ ڪيڏو،
ڄَرڪن جي ڄاڙ آهي، پڙهيل ڄٽيءَ ڄٽيءَ ۾.
”سرويچ“ تنهنجي سونهن ۽ سيرت مٿي لکي ٿو،
ناهِيس نِگهه ڪنهن تنهنجي، کاري کٽيءَ کٽيءَ ۾.