ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان
مان پنهنجو پنهنجي اندر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان،
مڪي، مسجد ۽ مندر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
خدا جو خاص خلقيل ۽ خدا جي مان زبان آهيان،
مگر نبين جي نمبر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
اُچن عرشن اُتانهن کان، اڏامان ٿو گهڻو اڳتي،
سُڪي توڙي سمندر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
اُتر اولهه ڏکڻ اوڀر، ڏِسون چارئي ته ڏوريان ٿو،
مگر پنهنجي ڪچي گهر ۾ ، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
بيابانن برن پوٺن ۽ وڻڪارن ۾ وڙڪان ٿو،
سجاول ٺٽي ننگر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
نه مذهب جو مان متوالو، مگر مذهب مڃيان ٿو سڀ،
سچن صوفين سان سنگهر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
گلابي بُو ۾ گهر منهنجو، رهان موتئي سان محفل ۾،
سمن سنبل صنوبر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
ڪي جسماني ته ڪي ذهني ۽ اڻ ڳڻ ڌڪ دلڙيءَ ۾،
سَگهو پنهنجي ته سانڀر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
هزارن سان هُجومن ۾، ڪروڙن ساڻ ڪَٽڪن ۾،
دنيا جي شور ۽ شر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
ڀٽائي ساڻ ڀيچي ۽ عقيدتمند احمد جو،
عنايت ۽ قلندر ۾، ڪڏهن آهيان ڪڏهن ناهيان.
سچل سان سچ ۾، ساٿي سدا ”سرويچ“ سوڀارو،
متل ان جي ته مستيءَ ۾، سدا آهيان سدا آهيان.