نعره حُر
اسين سنڌ وطن جو ته اُچو شان ڪنداسين،
هر انچ اُنهي جي تان، فدا جان ڪنداسين،
مِڙ مال مڏيون مُلڪ تان، قربان ڪنداسين،
دُشمن به سڀئي تنهنجا، ٻڌي ٻان ڪنداسين،
اسين ”حُر“ هميشه کان حُريت جا سلامي!
دشمن ٿو ڏڪي نانءَ اسان کان مُدامي!
اسين پنهنجي وطن جا ته، وفادار سپاهي،
اُن ڏي جو تڪي تِنهنجي، ڪريون ترت تباهي،
ڪڙڪي ٿا پئون، تنهن تي، مثل قهر الاهي،
تاراج ڪري تنهنجا، ڇڏيون تاج ۽ شاهي،
دُنيا تان ڇڏيون تِنهنجو، نشان نانءَ مِٽائي!
کن پل ۾ ڇڏيون تِنهنجا، قصر ڪوٽ ڦِٽائي!
اسين جُنگ فَن جنگ کي، ڄاڻون ٿا سراسر،
مارڻ ۽ مرڻ کي ٿا، چئون ڳالهه برابر،
آ ذات اسان جي ته، دُنيا ۾ نشانبر،
سڏجون ٿا سڄي ڏيهه ۾ ”دودا ۽ دلاور“،
اڳيان به اسانجي ڙي اچي ڪو ته خبر پئي!
۽ ضرب اسان جيءَ کان، بچي ڪوته خبر پئي!
دشمن جي سِري ڌڙ کان، ڪٽي ڌار ڪريون ٿا،
۽ ڌڙ کي وري تِنهنجي، ٽُڪر چار ڪريون ٿا،
برباد تنهن مَڪار جو، گهر ٻار ڪريون ٿا،
نادان اُنهيءَ کي ته نگهوسار ڪريون ٿا،
جو سنڌ امڙ ڏي ٿو، نظر بد سان نهاري!
تنهن کي ته هڻون ڪانءَ، سرِ راهه بهاري!
دشمن جو اسانکان ته ڏڪي خوب بدن ٿو،
رُڪجي به وڃي تنهنجو ئي منجهه رت رڳن ٿو،
هڪدم ۾ لڳي تنهنجو، وڃي ماس هڏن ٿو،
نئڙت سان گُهري سو ته اسان به امن ٿو،
جو، آڻ مڃي تنهنجي ڏيون جاءِ جگر ۾،
ڪوٺي ٿا وهاريونس، سدا پنهنجي وڳر ۾،
مردود اسان کان ڪو، بچي ڪين سگهي ٿو،
بُزدل ڪو اسان کان ته،. ڀڄي ڪين سگهي ٿو،
لُچ لُنب اَسانکان ڪو، لِڪي ڪين سگهي ٿو،
هڪ پير پهلوان ڪو، هٽي ڪين سگهي ٿو،
ميٽي ٿا ڇڏيون غير جا ناپاڪ ارادا،
هُو ڀل ته ڪري ڪيڏا، غضبناڪ ارادا.
اخلاق، ادب، قرب ڌراوت آ، اسانجي،
مشهور هنڌين ماڳ، شجاعت آ، اسانجي،
صدين کان پُڇو سچ ته، امامت آ، اسانجي
دُشمن تي ڪرڻ رحم روايت آ، اسانجي،
هيڻن سان حمايت ۾، هميشه کان نشانبر!
ظالم سان بغاوت ۾، هميشه کان نشانبر!
”سرويچ“ اسين سِنڌ سونهاريءَ جا ثناگر،
ٿيون سنڌ امڙ تان ٿا، دل و جان سان نڇاور،
سڀ پاڻ ۾ ئي آهيون، سنڌي ڀاءُ برادر،
اوکي ۾ آهيون هڪ ٻئي جا يار برابر،
”هن ديس جي“ دُشمن جو، ڇڏيون ساهه سُڪائي
کَن پل ۾ وجهون تنهنجيون، اسين واهون چُڪائي!