پِٿون ٿيمَ پير پٿرن ۾
سِڪان سُڏڪان ڪيان سڏڙا، نه صاحب ٿو سُڻي مون سَڏ،
هِندورا هنڌ هڻان هاڃي، حبيبن ڪاڻ ڪُرڪي هَڏ،
گنگهر ٿيون سي گهٽيون مون لئه، گُذاريو سين سدا جت گڏ،
ڇڏي سُک سيڄ جا سَسُئي، اُٿي ليڙن پُٺيان تون لڏ،
ڪُنواريون ڪانڌ ري ويٺيون، ڪڏهين ڪوٺين نه ڪمرن ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
جُدائيءَ ۾ جتن جي هِت، جَڏيءَ جا ٿا جلن جيرا
وِهڻ وِهه ٿيو اَديون ري وَرَ، وِڙهي مون ساڻ اَڄ ويرا
پُٺيءَ تِن جي پُرڻ پيئڙو، پُڇائڻ پيا پرين پيرا
خوشيون ۽ کاڄ کوءِ سڀ، غمن جا ٿيا مَٿم گهيرا
سراپا بس ٿيس سوگهي، اديون سورن جي سنگهرن ۾
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
هينئن ۾ حُبّ هوتن جي، هِتي هاڃا ڪري هاڙهو،
چُرڻ کان چٽ ٿيس آري، چَريءَ جو ويو چُڪي چاڙهو،
ڪُٺيءَ تي ڪج ڪرم ڪامل ڪنبائي ڪوهه ۾ ڪاڙهو،
لَڪن ۾ وِيا لِڪي ليڙا، لُڪن مون تي ڪيو لاڙو،
ڇپن ۾ هت ٿيس ڇُوتا، ڇِنيم ڇاتي ته ڇپرن ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
جبل جُهر ۾ ڏيو جُهوتون، جَتن کي جاچيان پيئي،
ڏُکيءَ کي ڏير ۽ ڏاگها، ڏُکن جو ڏاج وِيا ڏيئي،
سدا جي سيڻ سمجهيم ٿي، سُڃن ۾ وِيا ڇڏي سيئي،
عقل، مت ۽ شرم جيڏيون، فراقِ يار نِيا ٽيئي،
تڏهين توڏن پُٺيان تاڻي، پيَس ٽُلڪي ته ٽڪرن ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
وِندر ۾ وَر وَڪڙ ڏاڍا، وسي واٽن مٿي واري،
بگهڙ باندر گُهمن بُکيا، اُتي بيوس مان بيچاري،
خُماريا رِڇَ گهُمن رُڃَ ۾، چِٽا چوڦير چوڌاري،
پُڇان تن کان هتان لنگهيو، اَدا ڙي ڪو سندم آري،
اوهان کي قافلو ڪيچين ڀلا، آيو ڪو نظرنَ ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
نيو ڏيرن ڪري ڏاهپ، الا مون وَر ويچاريءَ جو،
لڳائي ڪان ڪيچي ويا، عُمر ڀَر آهه و زاريءَ جو،
مَچائي مَچ مُٺيءَ تي ويا، برهه ۽ بيقراريءَ جو،
گهڻو هِتڙي آهيان آتي، ٻڌان آواز آريءَ جو،
سُڃاڻان سَڏ سَڄڻ جا ٿي، هُجي ڀل ساٿ سڳرن ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
ڏنا ڏيرن ۽ ڏاگهن ڏُک، ڏکوئي ڪين ڏونگر تون،
وِندر جي واٽ ۾ وَر لئه، کڻي وَرڙا ڏنا وَرَ مون،
گهڙي گهارڻ گنگهر ڀانيان، ڇڏيا سڀ گام ۽ گهر مون،
پُڄائيندو پريَن پاڙي، پيارو پاڪ پَرور مون،
اُجهان آريءَ ڏسڻ خاطر، اَديون اَڌ رات ابرن ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.
تَپي پَهڻن ڌريون ڇنيون ۽ تِڙڪن تَن تپايو آ،
جتي وَرَ واريون واٽون، اُتي ويرين ورايو آ،
اَچي آري تون آڌار ٿي، بُدوءَ بر ۾ ڀُلايو آ،
ڪَيَس رائي اَڳيئي رت، ٻيو رهزن رنجايو آ،
سُڃيءَ سان رَبّ ٿيو ساڻي، سدا ”سرويچ“ سفرن ۾،
پُڇائيندي پُنهل پيرا، پِٿون ٿِيَم پير پٿرن ۾.