ڌرتـيءَ ڌيـئـون
ڌرتي تنهنجي ڌيئن جا ڏس، چاڳ چُڪا ۽ ڀاڳ ڦٽا،
پاڙي پاڙي مان پيا ٻُڌجن، تن جا پٽڻا پار پٽا.
غيرت وارن مردن جي اڄ توکي ڪهڙي دانهن ڏيون،
پاڻ سُريتون ست ست رکندا پوءِ به نه ٺرندن هڏ هنيون،
باقي جي ڪنهن ڀيڻ سندو ڪو ڪوڙو ڪن تي پين ڪينئون،
سريون لڻندا سرتين جون جيئن لڻجن پيا هو سنگ سٽا.
تنهنجن ڪن ڪن مردن جا او ڌرتي ٻڌ تون حال احوال،
تنهنجو ويري ڇوٽ ڇڏيندا زنجيرن ۾ ٻڌندا زال،
محنت کان منهن موڙي ويٺا مفت جو تن کي گهرجي مال،
ڀيڻ ۽ ماءُ جي ڀڙوت ڪندا ڌيئن نونهن جا دلال،
پوءِ به چوندا زالون بڇڙيون ڪن ٿيون سي کٽراڳ کٽا.
ڪي ڪي ادڙا جهڙا جڏڙا، ڌرتي توتي بار ٿيا،
تنهنجا منهنجي جيجل سي ئي قاتل ۽ غدار ٿيا،
توکي ويرين وٽ وڪيائون ادين لئي آزار ٿيا،
ماري سي ئي ماروئڙين جا مڪاري منهن ڪار ٿيا،
اهڙن مُردن مَردن جا ئي ڀڃجن منهن ۽ مَٿا مٽا.
ڪن ڪن مردن جُوءَ وڪي ۽ ڪن ڪن بڇڙي بات بڪي،
ڪن ڪن پنهنجي جوءِ وڪي ۽ ڪن ڪن دلن ڌيءَ تڪي،
ڪنهن کي گهوٽ قرآن ڏنائون ڪا، ڪئون پيرن ساڻ پڪي،
پيڙهي پيئي پيڙهين کان ڏس چوڙيلين کي ڪيئن نه چڪي،
چڪي ۾ اڄ چچرجي پيا چوڙيلين کي چاڏ چٽا.
سسئي جهڙي سگهه پسايو جبلن کي جنهن بخشي جوت،
سهڻي وانگر ڪُن ڪڇائي مايوسين جو آڻيو موت،
پوءِ مرڪو ميهر تي ۽ پوءِ پڏايو پنهنجو هوت،
عورت تي ٿا آڱر سڃيو پنهنجي جيءَ ۾ پايو جهوت،
ڇٽ ڇڳيرن مردن جا هٿ نانءَ سُڄن ٿا ڇٽا ڇٽا.
مصري جهڙي مصرع مٺڙي، منهنجي مٺڙي ڀيڻ ڏني،
ٽڙندڙ کڙندڙ ٽاري سا ڪا يا ڄڻ سانوڻ ڀيڄ ڀني،
گهمندي ڦرندي مون ها ورتا تنهن مان ٻَٽڙي گل ڇني،
ٻيون پڻ ڳولي ڳولي آيس ڳالهيون ڳاڙهي رنگ ڳني،
ڳالهيون اهڙيون ڳاڙهيون جهڙا ڳاڙها ڳوريءَ جا ته ڳٽا،
سڪ جي آهي سرهه ڦلاري چاهت جا ٿيا چيٽ چٽا.
جيڪي سچا سوڍا آهن تِن تي ڀيڻيون ناز ڪنديون،
جيڪي جنگي جوڌا آهن تن تي ڀيڻيون ناز ڪنديون،
جيڪي هوشو دودا آهن تن تي ڀيڻيون ناز ڪنديون،
جيڪي بانڪا ڀٽا آهن تن تي ڀيڻيون ناز ڪنديون،
اهڙن ڀائن تان ئي گهوري ڇڏبا ٻچا ٻٽا ٻٽا.