رُت سانـوڻـي
هئي هاءِ ڙي هي جيڏڙي رت ۾ ٻڏل رُت سانوڻي،
هيڏو قتل پوءِ ڀي ادل آهن سُتل، رُت سانوڻي.
اکڙيون ٽمن رتڙو روئن، جنهن دم سندن آسون ڪُسن،
هت هر مهل ڀالا ٽنبيل، خنجر کُتل، رُت سانوڻي.
پنهنجو وطن پنهنجو چمن، دشمن انهيءَ ۾ پيا گهُمن،
پٽڪن ٻڌل سهڻا ادل، ماريو مُٺل سُتل رت سانوڻي.
آهيم عجب ڪهڙي سبب سنڌي ادب سان ٿيو غضب،
سامي سچل جي آ اصل، ٻولي ٻُٽل، رُت سانوڻي.
سنڌي اديون گذريون صديون، رئنديون رهيون رت جون نديون،
چپڙا سبيل ڄڀون ڪپيل، جذبا ڪُٺل، رُت سانوڻي.
سنڌي ڌيئون جاهل رهيون، گهرجون گڏيون جيئري ٻڏيون،
موڳيون منڌل ڀاڳن ڦٽل، نڙيون گُهٽل، رُت سانوڻي.
سرتيون سڻو لالچ لڻون، پڙهنديون ڀڻون اکر چڻو،
سسئي مثل جهاڳيو جبل ماڻيو پُنهل، رُت سانوڻي.
هٿ ۾ قلم اڳتي قدم، مک ۾ شرم گفتو نرم،
اک ۾ انگل چپ تي غزل بت ۾ اُٿل، رُت سانوڻي.
منهنجون اديون سِڪ پيار مان، آنکي پڪاري ”سرويچ“
ٺاهيون سٽل ڊاهيون جهل، پنڌ آ ڳپل، رُت سانوڻي.