پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
خبر ڏيو ڪا خدا لڳ اڄ، اوهان جي ڪيئن پئي گذري،
هتي اهنجي جُدائي ۾، نٿي ساعت صفا نبري،
لبن تي آهي دم دلبر، اِجهو ڪي ٿو اِجهو نڪري،
اوهان جي ياد وانگين کي، نٿي ڪا ويل هڪ وسري،
قيامت تائين اي قائد، اوهين نت امرتا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رتا هوندا.
جڏهن مظلوم قومون ظالمن جا ڪنڌ موڙينديون،
جڏهن مجبور قومون، جابرن کي هت جنجهوڙينديون،
جڏهن مقهور قومون، سر قهارن جا ته ڦوڙينديون،
جڏهن محڪوم قومون، اَلم آزاديءَ جا ته کوڙينديون،
تڏهن ملعون منهن ڪارا، ٽنگيل هت اُبتا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
اوهين آهيو سدا جيئرا، مري انصاف بلڪل ويو،
اوهان کي ڪير ماريندو، مري ڪرنل ۽ جنرل ويو،
اوهين مرڻا نه آهيو ميان، مري اسلام جو مُل ويو،
اوهان کانپوءِ پاڪستان، مري سچ پُچ مڪمل ويو،
سندس بنياد ۽ بازو بلاشڪ بي سَتا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
ڀٽائي گهوٽ جي ڀر ۾، مٺا تون مُرڪندو هوندين،
تون حضرت هوش محمد سان، ڪچهريون پيو ڪندو هوندين،
سچل سرمست سان سوڍا، سدا پيو سوهندو هوندين،
جي جوڌا چار مارچ جا، پيو تن سان جهومندو هوندين،
اوهان مڙني جا اُن پاسي، وڏا ميلا متا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
بهادر شينهن دودي سان، رُڌل هوندين رهاڻين ۾،
بلاول گهوٽ سان هوندين، ڪَٺو قومي ڪهاڻين ۾،
تون راجا راءِ سهاسيءَ سان، سُکيو هوندين سرهاڻين ۾،
تون دريا خان سان هوندين، مقالن مائيٽاڻين ۾،
انهن سڀني پڇيا توکان، هتي جا ڏس پَتا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب، گلي ۾ گل رَتا هوندا.
حسيني ساٿ سائين، تون هوندين هم ڪلامي ٿيو،
علي مُشڪل ڪُشا سان ڀي، هوندين عاشق انجامي ٿيو،
سڳورن ڪُل سونهارن سان، سڄڻ هوندين سلامي ٿيو،
محمد مصطفيٰ صه سان پڻ، ملڻ هوندءِ مدامي ٿيو،
اوهان سان ظلم جيڪو ٿيو، انهيءُ تان سڀ تتا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
خدا جي خاص مجلس ۾، اوهان جون عزتون هونديون،
اوهان کي رب عطا ڪيون، سموريون جنتون هونديون،
ڪنديون حورون هزارين اِت اوهان جون خدمتون هونديون،
يزيد تي هتي ۽ اّت، لکين لک لعنتون هونديون،
اوهان جي آجيان لاءِ فَلڪ تي فرشتا هوندا،
پيل توکي ڀّٽا صاحب، گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
تو هيڻن جي حمايت ڪئي، تڏهن سوريءَ تي چاڙهيو وئين،
تو اّڀرن جي اُمامت ڪئي، تڏهن سوريءَ تي چاڙهيو وئين،
تو بگهڙن سان بغاوت ڪئي، تڏهن سوريءَ تي چاڙهيو وئين،
تو مُلن تي ملامت ڪئي، تڏهن سوريءَ تي چاڙهيو وئين،
مُلان مڪار منهن ڪارا، سدا بي عزتا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رتا هوندا.
اوهان جي سر ڏيڻ کانپوءِ، اجها ڄڻ آئي آزادي،
اُتان ئي پيو اکين ڏسجئين، تون بدڪارن جي بربادي،
سمورا وير ويرين کان، هيءَ وٺندي سنڌ جي وادي،
اوهان جي ئي قبر ڀرسان، ڪبي هن ملڪ جي گادي،
اُتي آزاد جيئڻ جا، مڙيئي مقصد متا هوندا،
پيل توکي ڀُٽا صاحب گلي ۾ گُل رتا هوندا.
اوهان سوريءَ مٿي پنهنجو، مٿو مُرڪي ڏنو آهي،
اوهان لئه سنڌ ڌرتيءَ جو، سڄڻ سينو ڇنو آهي،
اوهان لئه سارو ’ايل ايم سي‘ ته لڙڪن سان ڀِنو آهي،
اوهان لئه مڙن مظلومن ته، ريٽو رت رنو آهي،
حشر حورن ڪيا هوندا، فڪر ۾ فرشتا هوندا،
پيل توکي ڀّٽا صاحب گلي ۾ گُل رتا هوندا.
اوهان جو وير ويرين کان، وڏي واڪي سان وٺڻو آ،
اوهان جي قاتلن کي ڪنهن به قيمت تي نه ڇڏڻو آ،
اسان جو انتقامي رت نه مرڻو آ نه ٺَرڻو آ،
علل اعلان وڙهڻو آ، علل اعلان وڙهڻو آ،
مڪارن جا ته منهن هوندا، جوانن جا جُتا هوندا،
پيل توکي ڀّٽا صاحب گلي ۾ گُل رتا هوندا.
سچو ”سرويچ“ تون آهين. ڇڏي سوري تو سينگاري،
نه هٻڪئين حق چوڻ کان، بس هليو ئي آئين هاڪاري،
نه مڃبي آڻ آمر جي، چيئي لُچن کي للڪاري،
چيو تو قيد ڪوٽن مان، سڄي لشڪر کي للڪاري،
خدا جي فضل سان فردوس ۾ با-فرحتا هوندا،
پيل توکي ڀّٽا صاحب گلي ۾ گُل رَتا هوندا.
[4 اپريل 1979ع تي محبوب قائد جناب ذوالفقار علي ڀٽي صاحب جي شهادت جي موقعي تي نهايت ڏکوئيندڙ حالت ۾ لکيو ويو. جيڪو اڄ تائين پ پ جي جلسن، جلوسن ۾ وڏي اهتمام ۽ احترام سان پڙهجندو رهي ٿو.]