هيڻي هوتن سان، ڪهڙي هام هَڻي.
شَلَ ڪا خان بَلوچ کي، سَوِلي وَڻي.
ڏاڍو ڏاڍ ڪري، مونسان ڏيرَ وِيا،
ڇِڄي ڇَپَرن ۾، پچي پير پِيا،
هاڻي ڏينهن، حياتيءَ جا بار ٿيا.
کاڻي خان پُنهل کي، پئي هٿڙا کڻي،
هيڻي هوتن سان، ڪهڙي هام هَڻي.
وِندر منجهه ڪريان، آئون واڪا وَڏا،
اُٺن اوٺين جا، پيئي ڳوليان اَڏا،
پهُچن مانَ پُنهونءَ کي، هي حَب ۾ هَڏا،
نِڪتي آهيان اَديون، ايءَ ڳالهه ڳڻي،
هيڻي هوتن سان، ڪهڙي هام هَڻي.
جن سان جيءُ اَڙيو، تِن ري ڪهڙو جيان،
کاڌا کڏ ۾ پَون، پاڻي ڪيئن پيان؟
جَتن لاءِ جبل ۾، پئي جهوتون ڏيان،
شايَد ماءُ ڇَڏيو، سورن ڪاڻِ ڄَڻي،
هيڻي هوتن سان، ڪهڙي هام هَڻي.
ڪوهيارل اڳيان ڪريان، زاريون پَئي،
پوتيون پانڌ وِجهان، جوڙيان هٿڙا ٻئي،
ڪنديَس آزيون اُنهيءَ کي، آئون پيرن پئي،
مَنَ ”سرويچ“ سندا، هو ڪي سڏڙا سُڻي،
هيڻي هوتن سان، ڪهڙي هام هَڻي.
ڏاڍا هوتَ هَڻي، وِيا تير مونکي.
هاڻِ ڪين وَڻنِ، کنڊيون کير مونکي.
آ، ڏيرن جي، اَديون ذات ڏنگي،
وَٺي وَر ته وِيا، ڏيئي واٽ وِنگي،
ڪَئي ماٺِ مَيَنِ، رَميا ڪينَ رِنگي،
وجهي سيڻ ويا، سُتي سير مونکي،
ڏاڍا هوتَ هَڻي، ويا تير مونکي.
ڏِسيو سيڄ سُڃي، لَکِ وار لُڇان،
پَتا پنڌ ڀلا، هاڻ ڪنهن کان پُڇان،
ڪڙهي قلب پِيو، پوءِ ڪيئن ڪُڇان،
وِجهي جيءَ ۾ ويا، جَتَ جهير مُونکي،
ڏاڍا هوتَ هَڻي، ويا تير مونکي.
ڦَٽَ ڪينَ ڇُٽَنِ، ٿِيا ڦاروُن ڦُٽي،
غَمَ گهوٽَ سندي، گهوڙا! آهيان گهُٽي،
سَڄا سُورَ ڪَنان، پيا سَنڌ ٽُٽي،
ڪَشي ڪيچي ويا، ڪِلَ ڪير مونکي،
ڏاڍا هوتَ هَڻي، ويا تير مونکي.
”سرويچ“ وِڌي آهيان، سوز سَٽي،
ته به حُبّ هنيئن، منجهان، ڪينَ هَٽي،
جَتَ يار بِنان، جَڏي ڪيئن جَٽي،
مِل جَلد اچي، مَڪي مير مونکي،
ڏاڍا هوتَ هَڻي، ويا تير مونکي.