واهه ڙي ماڻهون موتي داڻا
واهه ڙي ماڻهون موتيءَ داڻا، هي سڀ هيڏا تنهنجا ناڻا،
توکان مهانگا ميڙن ۾ ها، اُٺ وڪاڻا انڌا ڪاڻا.
اوبر سوبر واري وسڪي، تي تون ويٺين وڪجي يار،
يار وڪاڻين ڏاڍو سستو، ڪجهه ته ڪرين ها ماڻا ٽاڻا.
سنڌ امڙ جي ڌرتي تي اڄ، سونٽن جو آ وارو وار،
توکي چوسيل هڏي گهرجي، گهوٽ قبولي هليا گهاڻا.
جنرلن کي ’جي جي‘ چئين ٿو، جهانگين سان ڪئي ڪيڏي جاڙ،
ٻاگهي کي تو ٻاري ٻاريو، دودي جي دل داڻا داڻا.
سنڌ جي نرمل نازڪ نياڻي، روپا ماڙيءَ واري راڻي،
لوئرن مهندان لُڇندي ٿي ويا، ”شيرين“(1) جا سنڌ ساڻا ساڻا.
پو به نه تو ڪو غور ڪيو ۽ غيرن سان پيو گهارين گڏ،
توکي سڻڀا کاڄ کپن، مان توکي خوب سڃاڻا ڄاڻا.
توکي ”پنهنجي“ پورايو پئي، ڇاجي سنڌ ۽ قوم عوام،
سنڌ ته اڄ ڀي سٽجي ڪُٽجي، پو ڇو تنهنجا چَپ سُباڻا.
سڀني واگهه وڏيرن جي تون، اوطاقن تي اُلجهين روز،
هرهڪ ميجر ڪرنل وٽ ٿيا، تنهنجا ٿاڪ ٽڪاڻا ٿاڻا.
مال پرايا ميڙي تن جو، مُنهن پڪي سان ٿي ويئن مالڪ،
تو وٽ تنهنجون چيزون ٿوريون، شعر گهڻا چوراڻا راڻا.
ڪاري دؤر ۾ ڪارا ماڻهو، ڪارو پنهنجو مُنهن ڪيوءِ ،
سارا قول قصيدا تنهنجا، ڪوڏين اگهه اگهاڻا راڻا.
لوڀي لُوسي لَٽجي ويندا، ”سرويچن“ سان سونهندي سنڌ،
ڪوپا پنهنجي قوت سان ئي، ٿيڙيندا سڀ ٿاڻا گهاڻا.
* جنرل ضياالحق جي دؤر ۾ هڪ جوابي نظم.
(١) شيرين سومرو، سنڌ جي نياڻي، جنهن سان قانون نافذ ڪندڙ اداري جي ڪارندن گينگ ريپ ڪيو.