جڏهن کان پيم دل
جڏهن کان پيم دل، اوهان ساڻ انگجي،
تڏهن کان ويم ساهه، سوريءَ تي ٽنگجي.
رڳو بس اوهان ئي اوهان ياد آهيو،
زبان ذهن توڙي، چپن ۾ ويا چنگجي.
ورهه ۽ برهه کي، وسارڻ ٿي چاهيم،
مگر تن ۾ ويتر، ويس مان ته ونگجي.
پيا تنهنجي زلفن جي زورآوري کان،
ڏهيسر ۽ ڏاها، ڏياوان ڏنگجي.
ويهي جي وساري، ڇڏيندا ته پوئي،
وڃي ڪورو ڪورو، متان قرب ڪنگجي.
ڪنواريون ڪنواريون، هي پنهنجون اُميدون،
وڃن رت جي شال، رشتن ۾ رنگجي.
مٺي ڀيڻ ”مريم“ ۽ ”شاهين“ ”رقيا“،
اوهان ساڻ سرتيون ويم ساهه سنگجي.
لکون ۽ پڙهون، علم توڙي ادب کي،
وڃن جيئن نه پنهنجا قلم ذهن زنگجي.
وڃي ”سرويچ“ سنڌ سرهاڻجي ڪر،
جي ڀائر ۽ ڀيڻون، بيهن ٻيلهه ٻنگجي.