مون کي سنڌ ٿي گُهرجي
مٽيءَ پنهنجي تي مُرڪان ٿو نه هِنگلچ هِند ٿي گهرجي،
سِڪون قلب جي لاءِ، ڪا ڌرتي چِند ٿي گهرجي.
پُڇيو جي رب محشر ۾، ته ڪهڙو بهشت گهُرجيئي؟
ته چوندس اي مٺا محبوب، مونکي ’سِنڌ‘ ٿي گهُرجي.
لکين ڀيرا لُڻي ڏيندس، نه ڪندس ليٽ هڪ لِک جي،
جي منهنجي قوم کي ڪم ۾، هي منهنجي جِند ٿي گهُرجي.
وڏي عاقل اڪابر ۽ هجي عالم عُلومن جي،
کپي مونکي سا محبوب، نه موڳي مِنڌ ٿي گهُرجي.
سڄڻ ”سرويچ“ کي آهي، سڏايو هن سليقي سان،
ته اچ اجرڪ ۽ ٽوپي سان، نه ٻي ڪا ٽِنڊ ٿي گهُرجي.