ڀلاڙي عشق اڻ جهليا
ڀلاڙي عشق اڻ جهليا، هي تنهنجون ڏيهه ۾ ڏرڻيون،
اُهي سڀ ڪُجهه ڪرائين ٿو، نه آهن جي ڪڏهن ڪرڻيون.
ڪڏهن سيجون ڇڏائين ٿو، ڪڏهن اُبتو ٽنگائين ٿو،
ڪڏهن ڏِس قابلن کي پيو، هڻائين ڌوڙ ۾ ڌرڻيون.
ازل کان عشق جون اُهڃاڻيون، آهن اِهيئي ڏس،
نڪو ٿو پيار پوڙهو ٿئي، نڪي ئي محبتون مرڻيون.
شغل ۽ شادمانا شوق تنهنجي جا لڳم اهڙا،
پري خانن جي پِڙ اندر، پَريون پِئي ڄڻ ته ڪي پرڻيون.
هِينئون ۽ هوش هر ڀيري، ٿو تڙپي طُور سينا لئه،
حسينائون ته هت آهن، ڪڏهن حورون ڪڏهن هرڻيون.
دليون دم دم ٿيون دانهين سي، بره جو بَک بنيون جيڪي،
سڙيون سپرينءَ جي درشن ري، ڀلا آهن ڪڏهن ٺرڻيون.
حُسن جي هاڪ تي هِرکيو، وڃن ”سرويچ“ سوڍا سَوَ،
سَريو سچ پچ وڃن سي ئي، نه آهن جي ڪڏهن سَرڻيون.