چنڊ کڙيا چمڪارڪري
تنهنجي گهورَ سَڄڻ سَوَ سُور ڏنا، تنهنجي نينهن وڌا ناسور ڪري،
تُنهنجي ورهه سندا جڏهن وَنگ پيا، تڏهن ننگ حيا ٿيا مون کان پري.
تُنهنجي اَک جي اَڻي، مُونکي واهه جي وڻي، جڏهن سينڌ ڪڍي ڏني يار ڦڻي،
تنهن مهل مٺا، اي ماهه لقا، ڄڻ چنڊ کڙيا چمڪار ڪري.
تُنهنجا ڏند اَڇا، ڄڻ موتي سَچا، جِن موهي وِڌا هي مُلڪ سَڄا،
تُنهنجو سونو بدن، توکان حورون لَڄن، اي دِل جا چَمن! اَچ پير ڀري،
تنهنجي لال لَبن، گُلفام ڳلن، سڄو چهڪ ڪيو، مُنهنجو چيري بدن،
تُنهنجي مُرڪ مِٺا، ڪئين ڇرڪ وڌا، تُنهنجا ناز پسي دل منهنجي ٺري،
تُنهنجا نيڻ چُمان، توسان گڏجي گهُمان، هَٿ هَٿ ۾ ڏيئي مِٺا توسان هلان،
توکي هنج کڻان، اي هيري ڪڻان! مَن جا مڻيا! اَچ پير ڀري،
ڪنهن ڏينهن هلي، اَچ يار کلي، هي درد دِلي، تون لاهي مِلي،
”سرويچ“ سڪي، پرين تولاءِ هِتي، سوا تنهنجي صفا نٿي جنهن جي سري،