تنهنجي گُهور مان نڪتو
نه اُن کي گهاءُ ڪو گهائيندو، جو تنهنجي گُهور مان نڪتو.
ڇا وجهندو وقت وڍ اُن کي، جو وهنجي نُور مان نڪتو.
اوهان سان ميل ميلاپن، جي لاءِ لوڪ سان لڙندي،
پڪو پهڻن ڪنان ٿيو سو، پَچي هر پُور مان نڪتو.
تڻڪ ۽ تانگهه تنهنجيءَ ۾ نه تڙڪن کان ڪڏهن تڙپان،
تڏهن هر تن جيءَ جو، تندو تنبور مان نڪتو.
اوهان جي سونهن لاءِ سڪندي، سِري سانداڻ ڏانهن سريم،
ايئن هر انگ انگ منهنجو، ته آ انبور مان نڪتو.
شرابن مان، شبابن مان، شڪارن مان نه شوقن مان،
سُخن ”سرويچ“ جو هر هڪ، سڄو ئي سُور مان نڪتو.