مٺي ميهار کي پرتيس
مُيَس مهراڻ ۾ جي تان، مِٺي ميهار کي پَرتيَس،
ڏنِم درياهه ۾ جي دَم، ته پو دلدار کي پَرتيَس.
سَڏي سِڪ پيئي ساهڙ جي، ڪندي ڇا؟ دير واهڙ جي،
پيَس جي اولَ ۾ اَڙجي، ته اَکڙين ٺار کي پَرتيَس.
محّبت يار جي اَندر، ڏِسان هيءَ ڀَر نڪا هُوءَ ڀَر،
ڏِنو وِچ ۾ جي واڳُن وَرِ، ته پو وينجهار کي پَرتيَس.
ڪَپرَ جا ڇا ڪندا؟ ڪڙڪا، درياهه ڏي ڀل ته پيو دڙڪا،
سُڻي کَرِ ڪِيَن سَندا کُڙڪا، چَيَم بَس! يار کي پَرتيَس.
ڪَيون جيڪر ڪُنن ڪاهون، ته ڏيندم يار ٻَئي ٻانهون،
سدا ”سرويچ“ بس! آئون، سچي سردار کي پَرتيَس.