تون آن رسالو شاهه جو
تو آئي هٻڪارون هليون، ڏينهڙا ٿڌا راتيون ڀليون،
چؤڦير چؤياريون چليون، سُک سور جون خبرون سليون،
سينڌون ڪڍي ڪي سانوليون، گُهمنديون گهمن ڳوٺ ۽ ڳليون،
جهر جهنگ ۾ چَنگ ۽ ٽليون، وهنجڻ لڳا وڻ ۽ وليون،
رٺلون دليون ڪن شوق سان، تو ۾ شغل- رُت سانوڻي.
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.
تو ساڻ سونهن ساوڪون، نس نس ۾ نينهن ناوڪون،
تنهنجون ڏسي مان آوڪون، خوش ٿيو ورهايان کارڪون،
جهڙ ڦڙ ڏسيو جهونگاريان، سهڻي سڄڻ کي ساريان،
گهر ۽ گهٽيون سينگاريان، گهوڙا جدا ڪيئن گهاريان!؟
ساڻئه سرهاڻين ۾ هجان، جيڪر سُتل- رُت سانوڻي،
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.
تو ۾ ته وسڪارا ۽ وس، لاڻيون لُلر تو ۾ ته لس،
گاهن سان ڍڪجن گهيڙ گس، روحن ۾ ڀرجن رنگ رس،
۽ صحبتون ساماڻجڻ، محبوب جيڪر ماڻجن.
ٻانهن ۾ ٻانهون آڻجن، ڇاتين مان پيرون ڇاڻجن،
اهڙي عنايت جي اسان تي، ڪر اَٽل- رُت سانوڻي،
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.
هن مهل ۾ مون کان نه وڃ، منهنجا مٺا منٿون ته مڃ،
سهڻيون اکيون سامهون ته سڃ، بي ڀاڳ تان ڀيرو نه ڀڃ،
لنئون لنئون اٿم توسان لڳل، ڪا باهه بت ۾ آ ڌڳل،
هڏ هڏ هجر ۾ آ ڀڳل، هر مهل ۾ تو ساڻ شل،
انگ انگ ڀتل، اک اک ۾ هوئي کُتل- رُت سانوڻي.
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.
جنهن دم ورائين ٿو وکون، تعريف تنهن دم ڇا لکون؟
اهڙو هلڻ ڪنهن کان سکون، جنهن ۾ ترارين جون تکون
تنهنجو ڏسي اي يار قد، حورون ملائڪ ڪن حسد،
تنهنجي حُسن جي ناهي حد، ڪهڙا ڳڻي ڳڻيان عدد،
اک ۾ انگل، چپ تي غزل، بُت ۾ اُٿل- رُت سانوڻي
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.
ڳاڙها سندءِ ٻئي يار ڳل، ڄڻ آ پڪل ڇانهين وڍل،
هڪ ڳل مٿي جو تر کُتل، بس عاشقن لئه آ اجل،
ڪنهن ڪنهن گهڙيءَ ملندو ته ڪر، تون مرڪندو کلندو ته ڪر،
۽ ٽهڪ ڏيئي ٽلندو ته ڪر، ڪو خط پٽ لکندو ته ڪر.
تون مون مٿي ڀل پيا هڻن چغليون چُغل رُت سانوني،
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.
تنهنجو اُتم اعليٰ نسب، تنهنجي عقل تي آ عجب.،
توکي ڏيان لک لک لقب، تنهنجو ڪريان بي حد ادب
تو وٽ پوان ٿو مان جُهڪي، تو ريءَ ويم واهون چُڪي،
ڪا ٻاجهه جي ڏي تون ٻُڪي، نه ته ٿو وڃان سڪ ۾ سُڪي،
تنهنجي نظر ساوا ڪري، جيڪي سُڪل- رت سانوڻي.
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رت سانوڻي.
تون سائين منهنجي ساهه جو، تون نُور چوڏهين ماهه جو،
سِير- سير تائين واهه جو، ڄڻ آن رسالو شاهه جو،
ور ور ڏيو توکي پڙهان، توتي لکين ڀيرا لکان،
توکي چميو ويٺو چُمان ۽ رحل روح جي تي رکان،
پر تون نه شل مون کان هجين، ڪو پل رُٺل- رت سانوڻي.
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رت سانوڻي.
سنگت رکج ”سرويچ“ سان، سبنئي پسهه جي پيچ سان،
ڀيچي ٿي گهاريون ڀيچ سان، پنهنجو ته ڪم ڇا ڪيچ سان،
جيئندا رهون جيئندا رهون، مهراڻ مان پيئندا رهون،
۽ ناهه کي نيندا رهون، اڻ مٽ امر ٿيندا رهون.
هن سنڌ جي سڪ ۾ هُجون هر دم رُڌل- رُت سانوڻي.
منهنجا مٺل اچجئين اجهل، پُڄ پُڄ پنهل- رُت سانوڻي.