تون آن شهيد اعظم
محبوب مُحب منهنجا، مانجهي مٿير ڀُٽا،
توتي سلام اربين، دلبَر دلير ڀُٽا.
تون آن هميشه زندهه، تون آن شهيد اعظم،
شاهن کان شان شاهي، تنهنجو آ شير ڀُٽا.
توکي دعائون دَم دَم، تنهنجو ثنائون هردم،
ڳوٺن جا ڳوٺ ڪن ٿا، هر ڪنهن ئي وير ڀُٽا.
ايڪيهه ماهه اوهان کي قيدن ۾ بند ڪيو ويو،
ڪيڏا نه ڪيا اوهان سان، انڌن انڌير ڀُٽا.
ساڳيو حُسين وارو، ٿي ويو حساب توسان،
ساڳيا يزيد ڪيا ڏس، هاڃا هي هيرَ ڀُٽا.
تنهنجو به ان پاڻي، بلڪل هو بند پيارا،
تنهنجا به هئا ٻڌا ويا، هٿ بازَ پيرَ ڀُٽا.
ڪاٽيو تو سال سارو، ڦاسي جي ڪوٺڙيءَ ۾،
آيو نه پوءِ به عزم ۾، ڪو فرق ڦير ڀُٽا.
تنهنجو به ساٿ سارو، سوگهو سنگهر ۾ سائين،
بلڪل ٻَڌو ويو پي آڌي اوير ڀُٽا.
تنهنجي به ڌيءَ بيبيءَ، قيدن تي قيد ڪاٽيا،
قُربان قوم تان ٿئي اهڙو ٻيو ڪير ڀُٽا.
تو ڀيءَ حُسين وانگر بيعت نه مڃي بُز جي،
بيشڪ عظيم آهين، بَل بَل بَلير ڀُٽا.
نصرت جي رت ساڻ ئي، رڱجي وطن هي ويندو،
وٺبا سمورا ساري، ويرين کان وير ڀُٽا
تنهنجي ته بينظير جو، سچ پچ نظير ناهي،
جنهن جي عزم جي اڳيان زنجير زير ڀُٽا.
ممتاز ، مير ، شاهه ۽ ننڍڙيءَ صنم جا بابا،
تنهنجو هي خون ناحق وڄندو ٿي ڀير ڀَٽا.
تنهنجي ٻُڌي شهادت ڳاڙها ڳڙي پيا ڳوڙها،
ميٽيو مِٽن تان جن هو، مٽي ۽ مَير ڀُٽا.
هاري مزور هَر هَر ”هئي هئي“ ٿا ڪن اوهان لئي،
مسڪين مار ٿي وئي، تنهنجي بغير ڀُٽا.
سازش سان سامراج جي، توتي ستم ڪيو ويو،
جن کي تو پنهنجو سمجهيو، سي ئي ٿيا غير ڀُٽا.
تنهنجي ته دشمنن کان وٺبا حساب ساري،
وڍبا اُنهن جا ويهي نڪ چپ پير ڀُٽا.
ظالم ”زيان خور“ کي، ٿڏن سان ماريو ويندو،
ٿيندي نه ڪم انهي ۾، دم جي ڪا دير ڀُٽا.
دنيا ۾ نانءَ تنهنجو، روشن سدائين رهندو،
روضي تي تنهنجي هوندا، رحمت جا ڍير ڀُٽا.
جنت ۾ جاءِ تنهنجي جوڙي جليل رب آ،
حورون اوهان لئه حاضر، سانجهيءَ سوير ڀُٽا.
”سرويچ“ سرفراز تون، تون آ سپوت سنڌي،
جن تي به ڇٽ ڇُلن، تون تن ۾ ڇڳير ڀُٽا.
محبوب محب منهنجا مانجهي مٿير ڀٽا،
توتي سلام اربين دلبر دلير ڀُٽا.