کيت ادب جا کيڙي ويٺو
ماڻڪ موتي ميڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
کيت ادب جا کيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
علم و ادب جي آبياريءَ لئه سارا پنهنجا سُک ڦٽائي،
جوتن ڪارڻ جهيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
نظم نثر جي نرواريءَ لئه، نيڻن جو هو نُور نچوئي،
ٿير ٿلها سڀ ٿيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
اونداهيءَ جا عضوا ٽوڙي، سنڌ سڄيءَ کي سوجهاڪا ڏيئي،
واٽون واٽون ويڙهي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
تجليءَ 2 جون تارون تاڻيو، تارن سان تڪرار ڪريو،
چنڊ ۽ سج کي ڇيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
علم ادب جا سارا سارا صفحا، تنهن جون ساکون ڏين،
ٽانگر ٽاريون ٽيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
ڪتابن جا اُٺ قطاريو، قوم سڄي کي قُوت ڏيڻ لئه،
اوکا گس اُکيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.
’سرويچن‘ جي سيم سڄيءَ ۾ ريٽا روپا رنگ ڀرڻ لئه،
پنهنجو نينهن نکيڙي ويٺو، يار اسان جو يوسف سنڌي.