مذهب

آقا ﷺ

ابدال بيلا لکي ٿو ”هي ڪتاب هڪ ٻانھي پاران پنھنجي ۽ سڄي ڪائنات جي آقا ﷺ  جي لاءِ تبرڪ جو هڪ هديو آهي.  ٻيو تہ هن ڪتاب ۾ پنھنجي علميت، فوقيت، عظمت، خطابت يا پنھنجي ڪنھن مسلڪ جو حوالو ڪونھي. ڪٿي بہ بحث نہ ڇيڙيو اٿم. بنا سبب جي ڪو واقعو ٻيھر لکي پڙهندڙ کي ٿڪايو نہ اٿم، نہ مونجهاري جو شڪار ڪيو اٿم ، ڪوشش اها ئي ڪئي اٿم تہ پڙهڻ وارو جيڪو پڙهي رهيو آهي ، اهو زماني ترتيب سان، سڀني تفصيلن سان، ان منظر ۾ ايئن وڃي گڏجي، جو هو پاڻ کي ان جو شاهد سمجهي، ڄڻ هو سڀ ڪجهہ ڏسي رهيو هُجي ۽ اهو سڀ مٿس وهي واپري رهيو هُجي.“

  • 4.5/5.0
  • 25
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • يوسف سنڌي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آقا ﷺ

ٻانگَ

ٻانگَ

نماز جي مهل ٿيندي هئي ته نمازي اچي ويندا هئا.
جيئن ته شروع ۾ سڏڻ جو ڪو طريقو مُروج نه هو، تنهنڪري ڪو جلدي اچي ويندو هو ته ڪو دير سان.
آقا ﷺ سوچڻ لڳا ته ڪهڙي تدبير ڪجي.
ڪن صلاح ڏني ته ناقوس (گهنڊ) وڄائي سڏيو وڃي
اهو آقا ﷺ کي نصارن (عيسائين) جو طريقو لڳو.
ڪن صلاحيو ته سَنگا وڄائينداسين ته سڀ نمازي گڏ ٿي ويندا.
آقا ﷺ کي پسند نه آيو. اهو يهودين جو طريقو هو.
آقا ﷺ سوچيو ته اُن جو ٻيو حل ڇا هئڻ گهرجي.
خدا تصديق فرمائڻ کان اڳ آقا ﷺ جي ٻن غلامن کي خواب ۾ سڏڻ جو طريقو ڏيکاريو.
اها هجرت جي پهرينءَ سال جي ڳالهه آهي.
عبدالله بن زيد انصاري خزرجي هڪ خواب ڏٺو
ڏٺائين ته ڪو ناقوس کڻيو پيو وتي
پويان ڀَڳس
پُڇيائينس
وڪڻندي؟
جنهن شخص کي هٿ ۾ ناقوس هو، تنهن کي سائي چادر اوڍيل هئي.
چيائين ڇا ڪندي؟
عبدالله بن زيد چيو: ماڻهن کي نماز جي لاءِ سڏڻ لاءِ وڄائيندس.
سائي چادر واري همراھ چيو
توکي اُن کان سٺو طريقو سُڻايان
عبدالله وراڻيو: هائو.
اُن خواب ۾ عبدالله کي سڄي اذان (ٻانگ) ٻُڌائي.
آخري ”الله اڪبر“ تي اک کلي پيس.
اَلل وهاڻي هئي.
رات مري رهي هئي.
هو تڪڙو تڪڙو مسجد نبويءَ ۾ آيو ۽ آقا ﷺ کي سَڄو خواب سُڻايائين. آقا ﷺ ڌيان سان ٻڌو
ٻُڌي مرڪي فرمايائين
”انشاء الله تنهنجو خواب سچو آهي.“
بلال کي سڏيائين
فرمايائون هن سان گڏ بيهه
هي جيڪو ٻُڌائي تون اُهو وڏي آواز ۾ چوندو وڃ، تنهنجو آواز سُريلو ۽ وڏو آهي.
ايئن ئي ٿيو .
اها پهرين يادگار صبح هئي.
بلال مسجد وٽ بيٺل هڪ کجيءَ جي وڻ تي چڙهيو. هيٺ عبدالله بن زيد انصاري هوريان هوريان چوندو ويو ۽ سيدنا بلال وڏي سڏ اهو ئي چوندو ويو.
مديني جي گهٽين ۾ بلال جي آواز ۾ اها پهرين ٻانگ ٻُرائي.
الله اڪبر
الله اڪبر
اشهد ان لاالھ الا الله
اشهد ان لاالھ الا الله
اشهد ان محمد رسول الله
اشهد ان محمد رسول الله
حي الصواة حي الصلواة
حي الفلاح، حي الفلاح
الله اڪبر، الله اڪبر
لاالھ الا الله.
مديني ۾ جڏهن هوا پهريون ڀيرو اهو آواز کڻي اُڏري ته سڀ کان پهرين جنهن جي اک کُلي اُهو سيدنا عمر بن خطاب هو.
هو ڇرڪيو
اِهوئي آواز، اِهي ئي لفظ ته هن ڪجهه گهڙيون اڳ خواب ۾ ٻُڌا هئا ۽ ڪو چئي رهيو هو.
هي سڏ ڏئي ماڻهن کي نماز جي لاءِ سڏيو
هو ششدر- حيران
ڪنهن سپني جي ساڀيان ايئن گهڙي پل ۾ ٿي وڃي ٿي.
پاڻ ڊوڙندو مسجد نبوي ۾ ويو
بلال، اڃا کجيءَ جي وڻ تان لٿو ئي نه هو ته سيدنا عمر بن خطاب پنهنجو خواب به ٻڌايو.
آقا ﷺ مُرڪيا.
شايد آقا ﷺ ڊوڙندي آيل سيدنا عمر جي ناهموار ساهن، ڌنوندڙ ڇاتي ۽ اکين جي جوت مان اندازو لڳائي ورتو هو ته هو ڪيترو نه تکو ڊوڙندو آيو هو.
ڪجهه گهڙيون آقا ﷺ مُرڪندا رهيا.
پوءِ فرمايائون
عمر، جبرائيل عليه السلام توکان تکو آهي.
هو، اُن جي تصديق ڪري ويو آهي.
نماز جي اُمامت جي لاءِ بيهي ٻانگ جي هڪ واڌو سٽ ٻه ڀيرا چئج
قدقامت الصلواة
قدقامت الصلواة
خواب ۾ ڏٺل سڳوري هستيءَ، جنهن کي ٻه سايون چادرون اوڍيل هيون ۽ هٿ ۾ ناقوس جهليل هئس، اُن ئي اهو ٻڌايو هو.
ناقوس عيسائين جي علامت آهي.
ٻه سايون چادرون آقا ﷺ جي پيروڪارن جي .
خواب ۾ جنهن هستيءَ ٻانگ ٻڌائي هئي، منهنجي خيال ۾ سيدنا ابن مريم عليه السلام حضرت عيسيٰ عليه السلام ئي هوندا. جنهن آقا ﷺ جي اچڻ جي بشارت ڏني هئي. گذريل سڀني نبين مان فقط هڪ کيس ئي ٻيهر اچڻو آهي. ۽ اهو ئي چوڻو آهي، جيڪو ٻانگ جو مغز آهي.
اشهد ان لاالھ الا الله
اشهد ان لاالھ الا الله
کيس لهڻو به آسمان مان هڪ مسجد جي اَذان واري مينار تان آهي.
دمشق جي جامع مسجد ۾
اهو هِن عاجز جو خيال آهي. ڪو مڃي يا نه مَڃي.
فجر جي ٻانگ ۾ هڪ سٽ جو وڌارو هڪ معتبر غلام جو آهي، سيدنا بلال ابن رباح جي اها رٿ هئي، جيڪا آقا ﷺ منظور فرمائي
الصلواة خير من النوم
نماز ننڊ کان بهتر آهي
هڪ غلام کان وڌيڪ ننڊ جي اهميت جي ٻي کي ڪهڙي خبر،
غلام کي سُمهڻ ڪير ٿو ڏي
ڀلا ٿورو سچ ته ٻڌايو، جڏهن هڪ غلام پنهنجي ننڊ تي ڪنهن ٻي شئي کي اهميت ڏي
ٻُڌايو
رٿ ڏي، سندس اها راءِ ڪيڏي نه ڀروسي جوڳي هوندي.
اهو جنهن صحرا جي تپندڙ پٿرن کي پنهنجي ننگي بُت تي سَٺو هجي، جنهن وزني پٿرن کي وزن کي پنهنجي مٿان برداشت ڪيو هجي، اهو به صحرا جي گرم تپندڙ واريءَ تي، سوا نيزي سج جي هيٺان، سندس نڙي سڪي ٿي ويئي، پر جڏهن به ڪو ساھ ٻاهر ٿي نڪتو ته زندگي ۽ موت جي تصديق ڪرڻ وارن جي ڪنن تي فقط هڪ لفظ پوندو هو.
احد
احد
الله هڪ آهي.
۽ ٻيو ڪجهه به نه .
سوچڻ جهڙي ڳالهه آهي.
جيڪڏهن کيس اهو انعام نه ملي ها ته ٻيو ڪنهن کي ملي ها.
پنهنجي وڏائي ۽ عظمت جي نالي سان گڏ، پنهنجن ٻانهن کي گهرائڻ لاءِ هِنَ غلام کي نه ڌُڻي ها ته ٻيو ڪنهن کي ڌُڻي ها؟
آقاﷺ اُن ڪري اسلام جي پهرين ٻانگَ جا لفظ سيدنا بلال بن رباح جي انهن چپن مان ادا ڪرايا، جن زندگي ۽ موت جي ٻه واٽي تي به پنهنجن سڀني ساهن ڀريل زندگيءَ کان بي نياز ٿي خدا جي عظمت مڃرائي هئي.
هُن اُن سڄي ڪيفيت مان گذري ،
انهن سڀني منزلن مان لنگهي سمجهه ۾ اچي ٿي
هنن ٻن لفظن جي ڪهڙي معنيٰ آهي.
”الله اڪبر“
هجرت جي پهرينءَ سال آسمان مان هڪ ٻيو حڪم به نازل ٿيو
پهرين فقط رڪعتون نماز فرض هئي.
هر ڪنهن تي
هر نماز ۾
حڪم آيو ته جيڪو رهي ٿو، هڪ بستي ۾ ترسيل آهي، اهو فجر ۽ سانجهيءَ کانسواءِ ٻن جي بدران چار رڪعتون فرض پڙهي.
سفر ۾ پراڻيون ٻه رڪعتون نماز جي سهوليت برقرار رهي.
خدا ته سفر ۾ سهوليت جو قائل آهي.