طائف جو گهيرو
دشمن پنهنجو مال وجهو، زالون ۽ ٻار ڇڏي اهڙو ته پُڇ پائي ڀڳو جو طائف کان اڳ ڪٿي به نه بيٺو.
انهن ڀاڄوڪڙن ۾ سندن سردار مالڪ بن عوف نفري سڀني کان اڳيان هو، جنهن پنهنجن سڀ کان جهوني سپاهي دريد بن صمھ جي ڳالهه نه مڃي هئي.
طائف پهچي هو حفاظتي ڀتين جي پويان لڪي ويهي رهيا.
سرسبز جابلو علائقو هو،
اُن شهر ۾ مهينن جو سيڌو سامان موجود هو
آقاﷺ ، دشمن جي پويان الله جي تلوار لڳائي ڇڏي
خالد بن وليد هڪ هزار سپاهين جو هر اول دستو وٺي طائف ڏانهن ڀڄندڙ دشمن جي پويان ڪاهي پيو. نخله، يمانيه، قرن منازل ۽ ليه مان لنگهي هو طائف پهچي ويو.
ليه ۾ مالڪ بن عوف جو هڪ قلعو هو.
اهو به ڊاهي پَٽ ڪيو ۽ طائف جي وال سٽي قلعي نما شهر کان تيرن جي دوري کان هٽي، شهر کي گهيري ۾ وٺي لاٿو.
سڄو شهر گرفتار ڪيو
آقاﷺ جي سواري به طائف پهچي ويئي.
گڏ هزارن جو لشڪر هو.
سامهون اِهو ئي بي وفا شهر هو.
جتي يارهن سال اڳ پاڻ سڳورا ﷺ پنهنجي جانثار غلام زيد بن حارث سان گڏ مڪي کان پنڌ ئي پنڌ، سواريءَ کانسواءِ پناهه جي ڳولا ۾ ۽ هدايت ڏيڻ آيا هئا.
هفتن جي پنڌ کان پوءِ ٿڪا ٽُٽا
بُکيا اُڃيا
بي يارو مددگار
وطن کان بي وطن
پرديسي مسافر بنجي آقاﷺ هتان جي سردارن کي حق ڏانهن سڏيندا رهيا
پر هُنن اُلٽو مٿن مَشڪري ڪئي
توکي خدا رسول بنايو آهي، جنهن وٽ چڙهڻ جي لاءِ سواري به نه آهي.
اڄ آقا ﷺ جي لشڪر ۾ ٻارهن هزار سواريون هيون.
۽ انهن دشمنن جا چوويهه هزار اُٺ آقاﷺ جي هٿ چڙهي چڪا هئا.
سڄو شهر آقاﷺ جي رحم ۽ ڪرم تي هو
رحم ۽ ڪرم تي ته اُن وقت به هو
جڏهن آقاﷺ جي حق جي پيغام کي سُڻي طائف جي ڪم ظرف سردارن شهر جي بشني، لوفر ۽ رولو ڇورن کي پٿر ۽ سِرون ڏيئي آقا ﷺ جي پويان لڳائي ڇڏيو هو.
رتو رت ڪري ڇڏيو هو
اُن وقت به آقاﷺ جي پيرن ۾ آقاﷺ جو رت ڏسي آسمان کي جوش اچي ويو هو. جبرائيل عليھ السلام لٿو، ساڻس گڏ جبلن جو ملائڪ به هو، جنهن کي آقاﷺ جي ڪمان ۾ ڏيندي جبرائيل عليھ السلام چيو هو، الله هن کي اوهان آقا ﷺ جي تابع ڪيو آهي. حڪم ٿئي ته انهن ٻنهي جبلن کي پاڻ ۾ گڏي هنن کي مُٰڃَ ڪري ڇڏي.
آقا ﷺ گهٻرائجي جلدي چيو هو.
نه نه- ايئن نه ڪجو.
آقاﷺ کي ڊپ هو ته ايئن نه ٿئي جو سندس نه... نه ڪرڻ کان اڳ ئي هو جبلن کي گڏي کين چَٽ نه ڪري ڇڏي، جن ماٿرين ۾ پيدا ٿيندڙ بعد جي نسلن کان آقا ﷺ نااميد نه هئا.
طائف جي بني ثقيف جي نسل مان اڳتي هلي محمد بن قاسم کي جنم وٺڻو هو.
اُن ڏينهن وري اهو ئي معاملو هو.
طائف وارا ڊنل ۽ گهيري ۾ هئا
آقاﷺ جو هڪ پراڻو غلام سردار طفيل دوسيرضه پنهنجي علائقي مان ڪاٺ جي هڪ وڏي منجنيق کڻي آيو، جنهن ۾ وڏا وڏا پٿر وجهي ان شهر جي ڀت ۾ ڏار وڌا ويا. ڪاٺ جا ٽينڪ جهڙا ڇڪڙا، جن کي ”دبا بي“ چيو ويندو هو. اِهي آڻي شهر جي ڀتين جي وڏن دروازن تي مار ڪئي.
ڏهه پندرهن ڏينهن سڄي شهر کي قيد ڪري رکيو.
پوءِ آقا ﷺ نوفل بن معاويه ويلميرضه کان راءِ پُڇي.
جيڪو وڏي عمر وارو ۽ ڏاهو سردار هو. وراڻيائين: آقا ﷺ لومڙي پنهنجي ڏرڙ ۾ ٿَمي ويٺي آهي، ڄميا رهياسين ته جهلي وٺنداسين. ڇڏي وينداسين، تڏهن به اها ڪيڏانهن نه ويندي.
ڪوبه ڊپ ڪونهي.
هاڻ ته عربستان جو سڄو ٻيلو آقا ﷺ جو هو، اُن ۾ هڪ لومڙي ڪيتري وقت تائين پنهنجي چُر ۾ لڪيل رهندي. اِهي طائف وارا پاڻ ئي هٿ ٻڌي گيسيون ڪري، پناهه لاءِ اچي آقا ﷺ جي اڳيان پيش پوندا.
آقا ﷺ گهيرو ڇڏڻ جو حڪم ڏنو.
شهر کي قيد ڪري وري آزاد ڪري ڇڏيو.
آقا ﷺ جا ساٿي پريشان ٿي ويا.
کين فتح جو چشڪو هو.
ڪن چيو: آقا ﷺ کين پاراتو ڏيو.
آقا ﷺ مُرڪيا ۽ فرمايائون.
اي الله! ثقيف وارن کي هدايت ڏي ۽ کين وٺي اچ!
ايئن ئي ٿيو.
جڏهن آقا ﷺ انهن بَکيڙن مان نڪري مديني پهتا ته طائف جا سردار پاڻ هلي اچي حاضر ٿيا ۽ آقا ﷺجي غلاميءَ جو اقرار ڪري ويا.
آقا صلي الله عليھ وسلم ذيقعد اٺين هجري، 11 فيبروري 629عيسوي تي حجرانه پهتا. جتي هزارين اُٺن، ٻڪرين ۽ ڇهن هزار قيدين کانسواءِ سوين مَڻ سون ۽ چاندي ماڻهن ۾ ورهائڻو هو.