مذهب

آقا ﷺ

ابدال بيلا لکي ٿو ”هي ڪتاب هڪ ٻانھي پاران پنھنجي ۽ سڄي ڪائنات جي آقا ﷺ  جي لاءِ تبرڪ جو هڪ هديو آهي.  ٻيو تہ هن ڪتاب ۾ پنھنجي علميت، فوقيت، عظمت، خطابت يا پنھنجي ڪنھن مسلڪ جو حوالو ڪونھي. ڪٿي بہ بحث نہ ڇيڙيو اٿم. بنا سبب جي ڪو واقعو ٻيھر لکي پڙهندڙ کي ٿڪايو نہ اٿم، نہ مونجهاري جو شڪار ڪيو اٿم ، ڪوشش اها ئي ڪئي اٿم تہ پڙهڻ وارو جيڪو پڙهي رهيو آهي ، اهو زماني ترتيب سان، سڀني تفصيلن سان، ان منظر ۾ ايئن وڃي گڏجي، جو هو پاڻ کي ان جو شاهد سمجهي، ڄڻ هو سڀ ڪجهہ ڏسي رهيو هُجي ۽ اهو سڀ مٿس وهي واپري رهيو هُجي.“

  • 4.5/5.0
  • 25
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • يوسف سنڌي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book آقا ﷺ

بيئر معونه ۽ رجيع

بيئر معونه ۽ رجيع

سيدنا عمرو بن اُميه ضمريرضه انهن چاليهن علم جي صاحبن ۽ قرآن جي قارين جي مسڪين گروهه جو انچارج هو، جيڪي سڄو ڏينهن جهنگ مان ڪاٺيون گڏ ڪندا ۽ رات جو مسجد نبويءَ جي چبوتري ”صفه“ تي عبادت ۾ رڌل رهندا هئا. اِهي همراهه ويڙهاڪ نه هئا، سندس سگهه سندن علم، گيان ۽ معرفت الاهي هئي، ڪن ڪتابن ۾ اُنهن جو تعداد ستر لکيو ويو آهي.
احد جي جنگ کان ڏيڍ مهينو کن پوءِ آقا صلي الله عليھ وسلم نجد جي هڪ وستيءَ ۾ بنو عامر ۽ بنو سليم جي سردار ابو براءِ بن عامر بن مالڪ بن جعفر جي درخواست تي انهن جي جماعت کي موڪليو ويو هو. گُهر به ’ابو براء‘ ئي ڪئي هئي، جڏهن هن ايمان آڻڻ جي آڇ ڪئي. هو قائل ته ٿي ويو، پر حتمي طور تي ايمان نه آندائين. چيائين، ڪجهه ماڻهو منهنجي قبيلي ۾ موڪليو ته جيئن هو منهنجي قوم کي منهنجو هم خيال بنائي سگهن ۽ کين قرآن جي تعليم ڏين.
آقا صلي الله عليھ وسلم فرمايو:
”مون کي نجد وارن کان خطرو آهي.“
هو بضد رهيو چيائين: آءٌ ضامن آهيان،کين منهنجي امان آهي.
عربستان ۾ ڏنل امان جو وڏو لحاظ ڪيو ويندو آهي.
آقا صلي الله عليھ وسلم ڳريءَ دل سان پنهنجي علم جي شيدائي مسڪينن جو گروهه موڪلي ڏنو. اُنهن ۾ آقا صلي الله عليھ وسلم جو هجرت مڪي کان مديني جو وفادار ساٿي سيدنا ابوبڪر جو غلام عامر بن فهيره به هو.
بيئر معونه، جيڪو نجد جي علائقي ۾ مِٺي پاڻيءَ جو کوهه هو، اُتي وڃي ترسيا. سيدنا حرام بن ملحان، رسول الله صلي الله عليھ وسلم جو نالو مبارڪ وٺي بني عامر قبيلي جي سردار عامر بن طفيل جي خيمي ۾ ويو، جيڪو اُنهن عالمن کي گهرائيندڙ ابو براء عامر بن مالڪ جو ڀائيٽو هو ۽ قبيلي جي سرداري جي معاملي ۾ نه رڳو ابو براء جو مخالف، پر خود اميدوار هو.
اُن خط کي پڙهڻ ته ڇا پر ڏٺو به نه، اُلٽو پنهنجي هڪ همراهه کي، جيڪو سيدنا حرام بن ملحان جي پويان بيٺو هو، منحوس اشارو ڪيو ۽ هُن پويان نيزو هڻي ايلچيءَ کي ماري ڇڏيو.
مرڻ واري جي زبان مان آخري جملو هي نڪتو،.
”رب ڪعبي جو قسم... آءٌ ڪامياب ٿي ويس.“
قاتل عامر بن طفيل، پوء بنو عامر کي سڏي اتي ٽڪيل سڀني بي خبر ۽ بي گناهه قارين کي مارڻ جو حڪم ڏنو. بنو عامر، ’ابو براء‘ جي ڏنل امان ڏانهن ڌيان نه ڌريو، پر کيس جهليو به ڪين. پوءِ هن بنو سليم ۽ ان جي ٻين شاخن رمل، ذڪوان ۽ عصيه کي سڏي انهن قارين کي گهيري ورتو ۽ انتهائي بي درديءَ سان شهيد ڪري ڇڏيو. انهن چاليهن ۾ ٽي ٻارڙا به هئا. هڪ ڪعب بن زيد جيڪو زخمي ٿي لاشن جي دڳ تي بي سُڌ ٿيو پيو هو، پر سندس نبض هلندي رهي.
ٻه ٻيا منذر بن عقبه ۽ عمرو بن اميه ضمري هئا.
هو ٻئي اُتان کان ٿورو پرڀرو نخلستان جي ڪناري تي مُريل گاهه وٽ پنهنجي قافلي جي اُٺن کي چاري رهيا هئا.
کين سندس ترسڻ واري جاءِ تان عجيب هَڄيل ڊنل خاموش روئندڙ هوا ايندي محسوس ٿي. سندن دلين ۾ وسوسا ٿيڻ لڳا. کين خبر هئي ته آقا چيو هو ته ”مون کي نجد وارن کان خطرو آهي.“
سندن ڌيان پنهنجي ترسڻ واري هنڌ ڏانهن هو.
ٻيوته عمرو بن اُميه ضمري ته ان گروهه جو اڳواڻ هو. هو هرَ هرَ ڪنڌ کڻي اوڏانهن ڏسڻ ٿي لڳو.
اوچتو کيس ٽڪڻ واري جاءِ جي کجين جي وڻن جي جُهنڊ مٿان ٻه وڏيون ڳجهون اڏامندي نظر آيون، جيڪي هر هر کجين جي وڻن کان هيٺ لهي پنهنجن چَنبن ۽ مُڙيل منحوس چهنبن سان گوشت پٽي اُٿي رهيون هيون.
هوريان هوريان ڳجهن جو تعداد وڌندو ويو.
کليل ريگستان، دور وڻن ٽڻن کان خالي تپندڙ پهاڙ ۽ ڳجهن جي عين ترسڻ واري جاءِ تي يلغار هئي.
عمرو بن اُميه ضمري ۽ منذر بن عقبه جي دلين جي ڌڙڪڻ بي ترتيب ٿي ويئي. هو ڊنل ۽ ڦاٽل اکين سان پنهنجي ترسڻ واري هنڌ ڏانهن ڊوڙيا. ريگزار ۾ اُٺ جيترا تيز ڊوڙائي ٿي سگهيا، ڊوڙايائون. واريءَ جو هڪ وڏو دڙو چڙهي هيٺ لٿا ته سندن سامهون عجيب منظر هو. واري ۽ پٿرين جي وچ ۾ مُريل نخلستان جو گاهه رت سان ڀريو پيو هو. سندن ساٿين جي جسمن جا وڍيل ٽڪرا پکڙيا پيا هئا. اُتي فقط بي ترتيب، خاموش لاش ئي پيا هئا.
هوا ۾ رت ڊوڙي رهيو هو.
فضا سِڏڪا ڀَري رهي هئي.
ٻيئي ڄڻا اهو دل ڌوڏيندڙ منظر ڏسي ڏڪي ويا.
سندن بدنن جي ٻوٽي ٻوٽي ڪنبڻ لڳي. ڪاوڙ سبب سندن سڄا وجود انسان مان راڪاس بنجي ويا.
هيڏي مڪاري
سنئون سڌو دوکو
هو رڳو ٻه هئا
وڙهڻ جي لاءِ لهي پيا...
قاتل سوين هئا.
قاتلن کين قابو ڪري ورتو.
منذر بن عقبه وڙهندي شهيد ٿي ويو.
آقا صلي الله عليھ وسلم جي هجرت جو ساٿي سيدنا عامر بن فهيره به شهادت ماڻي چڪو هو، پر سندس جسد مبارڪ نه مليو. قاتلن پاڻ ئي نشاندهي ڪئي. ٻُڌي چيائون:
اسان سُڃاتو هو
اڻ ٿيڻي اک هئي. جڏهن سندس لاش پٽَ تي ڪريو ته هوا جو هڪ واچوڙو آيو ۽ سندس جسم کڻي آسمان تي هليو ويو.
اهو منظر اڃا سوڌي اسان جي اکين ۾ ڄميل آهي.
عمرو بن ضمريءَ کي به دشمنن جهلي ٻڌي ڇڏيو. قاتلن جي سرواڻ کي جڏهن خبر پئي ته عمرو بن ضمري، قبيلي بنو ضمر مان آهي، جنهن قبيلي جي ڪنهن قيديءَ کي سندس امڙ آزاد ڪرڻ جي باس باسي هئي ته هن سندس مٿي جا وار ڪوڙي سندس ٻانهون کولي کيس آزاد ڇڏيو.
هو لاشن تي بي سُڌ ٿي پيل ڪعب بن زيد کي ساڻ ڪري عجيب حالت ۾ مديني پهتو.
اها خبر آقا صلي الله عليھ وسلم کي ته اڳ ۾ ئي جبرائيل عليھ السلام ڏيئي چڪو هو.
آقا صلي الله عليھ وسلم جي دل تي اڃا احد جي شهيدن جي غم جو پهاڙ هو، جو اُنهن مسڪين قارين کي دوکي سان قتل ڪرڻ جو غم سوايو ٿي ويو.
اُن ڏينهن هڪ ٻي ڏکاري خبر به آئي.
اهڙو ئي وعدو ڪري طالف ۽ مڪي جي وچ واري علائقي ”رجيع“
جي بستيءَ ۾ رهندڙ بنو هذيل جي ماڻهن مديني مان تعليم جي بهاني گهرايل ڏهن قارين کي دوکي سان جهلي شهيد ڪري ڇڏيو ته وارو ڪريو انهن کان بدر جو بدلو وٺو.
ان علم ڏيندڙن جي ننڍڙي ٽولي جو امير سيدنا عاصم بن ثابت هو.
هو بدر ۽ احد جو غازي هو.
بدر ۾ سندس هٿان هڪ قريش رئيس زادي سلافه بنت سعد جو پُٽ مُئو هو. اُن بدنيت رَن قسم کنيو هو ته هوءَ پنهنجي پُٽ جي قاتل جي کوپڙيءَ ۾ شراب وجهي پيئندي.
ماڻهن ۾ اهو پَڙو ڏنو ويو ته جيڪو به عاصم بن ثابت کي جهلي ايندو
اهو دل گهريو انعام گهري وٺي.
قاتل بنو هذيل قبيلي جي علم ۾ سلافه جو انعام هو. هن سيدنا عاصم کي شهيد ڪري سندس لاش کي سلافه کي وڪڻڻ جو ارادو ڪيو.
اُن جو ڪنڌ ڪپيو ويو.
سلافه کي ته کوپڙيءَ ۾ شراب پيئڻو
واريءَ ۾ وڍيل لاش منڊيءَ جي ٻُڙن جيان چمڪي رهيا هئا.
رجيع جي کوهه وٽ ڦٽيل کجين جي وڻن ۽ انگورن جي وَلين جي وچ ۾ خدا ڄاڻي ڪڏهن کان ماکيءَ جون مکيون پالي رکيون هيون، جن جي ڪنن ۾ خدا وحي ڪري، کين هر خوشنما، خوشبودار مهڪندڙ گُل مان رنگ رس کڻڻ جو حڪم ڏنل هو.
هيڏانهن قاتل سيدنا عاصم جو ڪنڌ ڪپڻ جي ارادي سان سندس ويجهو ٿيا. هوڏانهن خدا ماکيءَ جي مَکين کي مٿن حملي جو حڪم ڏنو.
اهي سيدنا عاصم جي جسم کي هٿ لڳائڻ کانسواءِ وٺي ڀڳا. سوچيائون ته رات جو مکيون اُڏري وينديون، پوءِ ڪپيندا.
رات آئي
اُن سان گڏ تيز برسات جو ريلو
اُن سان گڏ طوفاني هوا.
قريبي ندي اُٿلي پيئي
سيدنا عاصم جي خاڪي جسم کي پاڻي وهائي کڻي ويو،
سلافه جو قسم ڪڏهن به پورو نه ٿيو
سيدنا عاصم جي شهادت کان اڳ گهريل هڪ دُعا پوري ٿي.
هُن دعا گهري هئي،
”اي پالڻهار! اڄ آءٌ جيئن تنهنجي دين جي حفاظت ڪري رهيو آهيان، تيئن ئي تون منهنجي جسم جي هنن بي دينن کان حفاظت ڪج.“
الله بي اختيار ٿورو ئي ڪو آهي.
هُن حفاظت ڪئي.
ماکيءَ جون مکيون به سندس تابع
هوائون به هن ٻَڌي رکيون آهن
نديون سندس ئي حڪم سان وهن ٿيون
الله جا سڀئي لشڪر اسان جي علم ۾ ٿورو ئي ڪو آهن.
زمين ۽ آسمان تي ۽ ان جي وچ ۾ جيڪي ڪجهه به آهي، اهو پنهنجي خوشي يا ناخوشيءَ سان الله جو هر حڪم مڃڻ تي مجبور آهي.