واڻڪين جڳهين سان ويڌن
ورهاڱي جي ڪري هندن جي تازي لڏپلاڻ ٿي هئي ۽ شهر ۾ ڪيتريون ئي جايون خالي ۽ ويران پيون هيون. جيڪي اتان جي چڱن ۽ وڏن ماڻهن-خاص طور تي سيدن جي تاڙ ۾ هونديون هيون، ۽ پوءِ اهي پنهنجي ماڻهن کي چوندا هئا ته وڃي فلاڻي جاءِ ۾ ويهي رهو ۽ ايئن وري جڏهن مرضي پوندي هون ته ويهاريلن کي اٿاري، تڙي ڇڏيندا هئا. سيوهڻ شهر ۾ اسان پهريان، نئين محلي ۾ هڪ تمام وڏي وسيع واڻڪي جاءِ ۾ رهيا هئاسين. سڄي پڪي ۽ زمين جي سطح تي ٺهيل هئي. ڇاڪاڻ ته جاءِ تمام وڏي هئي جنهن ۾ هيٺ مٿي تقريبن ويهن کان ٽيهه ڪمرا، ورانڊي سميت هئا. جاءِ ۾ پاڻيءَ لاءِ کوهه به ٺهيل هئو ۽ ذري گهٽ هڪ ايڪڙ جي ايراضيءَ تي اها جاءِ ڦهليل هئي. جيڪا اڃا به موجود آهي. جاءِ وڏي هجڻ جي ڪري اها ڇڏي، وري ”کڏ محلي“ ۾ هڪ جاءِ هئي اتي اچي رهياسين. نئين محلي واري ان جاءِ ۾ هاڻي ميمڻ رهندا آهن. ان وقت ۾ وڏيرو بهار ميمڻ-جيڪو ”باغ يوسف“ ڳوٺ ۾ رهندو هئو. پوءِ ان جو سمورو خاندان اچي ان جاءِ ۾ رهيو. هينئر اها جاءِ اٺن حصن جي صورت ۾ ميمڻ خاندان ۾ ورهائجي چڪي آهي. هڪ حصي ۾ محمد ميمڻ، ڪپڙي جو ڪاروبار ڪندو هئو ۽ ان جو خاندان، ٻئي حصي ۾ عبدالخالق ميمڻ جو والد ۽ ان جا ٻيا ڀائر رهندا هئا. تقريبن پنجاهه کان سؤ ڄڻا ميمڻ برادريءَ سان تعلق رکندڙ ان جاءِ کي ورهائي ان ۾ رهيا پيا آهن.
وري کڏ محلي واري جاءِ ڇڏي نئين محلي ۾ درگاهه جي ڀرسان اچي رهياسين، جتي هاڻي مرحوم غلام حسين شاه آراضيءَ واري جو پٽ؛ سيد علي گوهر شاهه رهندو آهي.