عورت جو انتقامي مزاج
اهو وري قصو اڃا اڳتي ايندو. مگر مائي سان جيڪا زبردستي سندس ڀيڻوئي سوٽ ۽ ادا ۽ بابا ڪئي ان جو انتقام هن ايئن ورتو جو اسان جو همراهه ئي اسان مان ڪنهنجو ڪونه رهيو. هينئر خوش آهي پاڻ ٽن پٽن سميت سعودي ۾ آهي جتي پٽن سميت ڪمائي ٿو. پر ماءُ پيءُ ڀائر ۽ ڀينرن جي سار هن ڪڏهن به ڪونه لڌي آهي. اها مائي اسان جي خاندان ۾ آئي ۽ اسان جي خاندان جي مضبوط عمارت مان پهرين سر سرڪي ويئي. ڇو ته اسان جي ڀائرن جي ٻڌيءَ جو مثال سڄي تر ۾ مشهور هئو. جي ڪو ماڻهو ڪنهن هڪ ڀاءُ سان ڪا بدتميزي ڪندو هئو ته سڀ ڀائر گڏجي مخالف جي خاطر تواضع ڪندا هئاسين. ايئن ڪير جرئت ڪونه ڪندو هئو ته اسان سان ڪو مڳي ڪري سگهي. هڪ گهر گڏ، کائڻ پيئڻ گڏ، ڏک سک سڀ ڪجهه گڏ هئو. ٻن ڪُنين چاڙهڻ جو تصور ئي ڪونه هوندو هئو. هاڻي پهرين ٻن وڏن شادي ڪئي. هاڻي ٽئين جي به شادي ٿي. آهستي آهستي سڀني کي ٻار به پيدا ٿيڻ شروع ٿيا هن وقت تائين جيڪي 3 مايون اسان جي گهر ۾ آيون انهن مان هڪ ڀاءُ، ٻگهين مان شادي ڪئي، ڇو ته اسان جي ماءُ به ٻگهين مان هئي-جيڪي سيوهڻ ۾ جڏهن ڪنهن ڪچي واري علائقي مان لڏي آيا ته هنن پنهنجن گهرن جي چوڌاري ديوار جي جاءِ تي وڏا لوڙها هڻي ڇڏيا. جو ماڻهو اٺ تي به چڙهي لگهندو هئو ته نظر نه پوندي هئي. ان ڪري شهر جا ماڻهو کين لوڙهائي ذات ڪري سڏيندا هئا ۽ اڄ اهي شهر ۾ لوڙهائي سان مشهور آهن. سندن نئين نسل کان ته شايد ذات به وسري ويئي هجي ۽ اسڪول ۽ ڪاليج ۾ به ذات وارين خاني ۾ لوڙهائي لکيل آهي. ٻئي نمبر ڀاءُ جي شادي ابڙن مان، ٽئين نمبر جي شادي سومرن مان جن جا مائٽ واڍڪو ڪم ڪندا هئا ۽ سندن چاچا حلوائي جو ڪم ڪندا هئا. ڇاڪاڻ ته اها پهرين عورت اسان جي گهر ۾ آئي جيڪا ڌاري هجي ٻگهيا ته امان جي حوالي سان مائٽ ٿيا. ابڙا به پنهنجا ٿيا جو بابا جا مائٽ هئا. هاڻي هڪ ڌاري مائي آئي ته آهستي آهستي ٻار ٻچي تان مايون پاڻ ۾ پيون وڙهنديون هيون. ڇو ته ان مائي جي شاديءَ کان پوءِ اسان جي گهر مان ڪنهن به مائي کي ٻاهر وڃڻ جي اجازت ڪونه هئي. ايتري قدر جو پاڙي جي ڪا مائي به اسان وٽ ڪانه ايندي هئي. جو اسان ان قسم جا مراسم ئي ڪونه رکندا هئاسين. هرڪو پنهنجي گهر خوش! ٻار ٻچي جي ڪري ماين جو جهيڙو ۽ بابا جي ٻي شاديءَ کان پوءِ امان ۽ ماسيءَ جو جهيڙو به هنن ماين کي ڏسي شروع ٿي ويو ۽ آهستي آهستي اها ڪِر ڪِر ۽ ڪروڌ شروع ٿيو ۽ مضبوط بنيادن تي ٻڌل عمارت ۾ ڏار پوڻ لڳا. هونئن به دنيا جي قومن ۽ قبيلن ۽ خاندانن جي ڪمزوري تباهي جي شروعات سندن قوم جي فردن، قبيلي جي فردن ۽ خاندان جي فردن کان شروع ٿيندي آهي ۽ آخر ۾ وڃي نثار بزميءَ چواڻي اها ڪيفيت ٿيڻ لڳندي آهي ته ؛
ڀڳا ڏار، ڳيرا اڏاڻا هليا ويا
پرين، پيچ کولي پراڻا هليا ويا