اولاد جي نفسيات
آخرڪار اها جاءِ آهستي آهستي ڊهندي ويئي. ڪورٽ ۾ ڪيس جي ڪري اسين بنا اجازت ان جي مرمت ڪونه پئي ڪري سگهياسين ۽ جاءِ زبون ٿيندي ويئي.1976ع جي برساتن ۾ هن جڳهه کي شديد نقصان ٿيو. اسان وڃي آخرڪار Care ڪالوني ۾ 4 ڪوارٽر هٿ ڪري ان ۾ 8 ڪمرا جوڙائي اوڏانهن لڏي وياسين. هيءَ جاءِ به وڏين برساتن ۾ آخرڪار ڪري پئي. صرف هڪ ڪمرو جيڪو ٿورو مضبوط هئو بابا ان ۾ ويهي رهيو ۽ چيائين آئون مرندس ته جاءِ ملندن، ايئن نه ڏيندس! اوهان ڀلي وڃي پنهنجن گهرن ۾ رهو. مان نه هلندس، ان وقت بابا عمر رسيده ۽ ضعيف ٿي ويو هو. تقريبن اسي ورهين جو- سو اسان ته کيس ڪونه سمجهائي سگهياسين. پوءِ 1981ع ۾ وري هڪ سخت برسات پئي اهو ڪمرو جنهن ۾ بابا رهيو پيو هو، ان به ڏار هڻڻ شروع ڪيا اسين سڀ ڀائر وياسين ته ”هاڻ الله اسان کي پنهنجا گهر ڏنا آهن اوهان خالي ڪريو هاڻي جاءِ ڪانه، زمين جو دڙو بچي آهي ٺهرائي اسين ڪونه ٿا سگهون جو ڪورٽ جي اجازت ڪونه ملندي باقي مٽيءَ جي ڍير کي ڇا ڪنداسين“. بابا جو چوڻ هئو ته هي شاهه، بي ايمان ٿي پيا آهن. زبان جي پرواه ڪونه ڪئي اٿن. ان ڪري مان به ضد ڪيو ويٺو آهيان. پوءِ بابا جي ضد پوري ڪرڻ لاءِ مان وڃي غلام حسين شاهه سان مليس ته سائين ڪوڙل شاهه ۽ نذر محمد شاهه کي ساڻ ڪري وڃي بابا کي منٿ ڪيو ته هاڻي هو اوهان کي جاءِ خالي ڪري ڏيندو.