زخمي هر دل واري جو آواز (ڪتاب: ”ڏاڍو ساريندين“ جي مهاڳ جو اختصار)
دنيا ۾ سماجي اڻ برابري، اخلاقي ڏيوالپڻي ۽ قومي معاملن ۽ مسئلن تي لکڻ کان سندس قلم رهي نه سگهيو، تڏهن ته تيز ترار جيان مزاحمت ڪيائين ۽ ڪنهن پل به ڪا مصلحت نه رکيائين. زخمي جا عزم ۽ ارادا ڪي اڻ ڄاتا نه آهن، هن جا سپنا سونهن جي ستارن وانگر ڌرتيءَ جي سينڌ ۾ ٽانڪيل آهن، هو ڌرتيءَ جو سگهارو آواز ٿي اڀريو.
قومي ۽ عوامي رنگ ۾ رتل هڪ ارڏو ۽ بي ڊپو شاعر پنهنجي مقصدن کي ماڻڻ لاءِ هڪ لمحي لاءِ به حوصلو نه هاريو. هر نيڪ دل شاعر وانگر هُن جي اندر ۾ به انسان ذات لاءِ اڻ مَيو پيار هئو، هُو دنيا جي ڪم ڪار، غم دوران کانسواءِ غم جانان ۾ به گرفتار رهيو، جتي سچو ۽ کرو رهيو اتي محبتي ۽ سڪ سان سرشار شاعر به هو.
زخمي چانڊيو سماج جو هڪ متحرڪ ڪردار هئو، جنهن کي هُن پنهنجي مختصر حياتيءَ ۾ ڀرپور نموني سان نڀايو، زخمي ان سٿ جو مسافر هئو، جيڪي زندگيءَ جي لاءِ سُک ۽ سلامتيءَ جي ڳولا ۾ جتن ڪندا رهيا، جن سچ ۽ سڪ جو سنيهو ڏنو، جن جا لفظ ماڻهن جي پيڙا جا پڙلاءَ هئا، انهن ۾ عبدالڪريم گدائي، سرويچ سجاولي، ابراهيم منشي، محمد خان مجيدي، راشد مورائي، سرڪش سنڌي، حافظ محمد بخش کان وٺي گدا خاصخيلي، حليم باغي، جمن دربدر، سرمد چانڊيو، خليل کوسي تائين وقت جي گونج بڻجي ويا.
زخمي وقت جي رفتار سان، زماني جي تبديلين کي سامهون رکي پنهنجي فڪر جو ڦهلاءُ ڪندو رهيو، هو لوڪ ڪٿائن کان ڪمپيوٽر جي دور کي پنهنجي شعرن جو موضوع بڻايو ۽ ان ڪري سائنسي تبديلين سان سماجي تبديلين کي سلهاڙي ٿو، سندس شاعري ان جي احساسن کي چٽو بيان ڪري ٿي.
زخمي وقت شناس ۽ زندگي ءَ جو شاعر هئو، ان ڪري زندگيءَ جا حادثا ،ماجرائون ۽ معاملا هُن جي سِٽ سِٽ جو سرمايو آهن. زخمي هر دل واري جو آواز آهي.
[b] مختيار ملڪ
[/b]