زندگي تو سوا ٿي پئي آ ٻُسي.
تون رُسي وئين ته ويئي خُدائي رُسي.
تنهنجو منهنجو ملڻ ڄڻ ته معراج آ،
پوءِ معراج ۾ هيءَ ڇا جي وِٿي.
تنهنجي مُرڪڻ سان قائم هي ڪائنات آ،
تنهنجي ناراضپي ساڻ قيامت ٽُٽي.
’تو سِوا ڪيئن جيئان‘ تنهنجا الفاظ ها،
تيرُ دل ۾ ٽُنبي، تو مُڪي هُئي چِٺي.
آءُ سنگدل اچي ڪوئي آٿت ته ڏي،
تند دل جي ٽُٽي، پئي نه ’زخمي‘ مَري.