ڪڏهن انسان ٿيڻو پيو، ڪڏهن ڀڳوان ٿيڻو پيو.
طبيعت ۾ ڪڏهن مشڪل ڪڏهن آسان ٿيڻو پيو.
فقيري ۾ مزو هو پر زماني جي رَوِشِ اُلٽي،
ڪڏهن گيڙو رتا ڪپڙا، ڪڏهن سلطان ٿيڻو پيو.
اٿم افسوس هُو جڏهن، ڪڍي ويو پير دوکي سان،
جُدا ان يار ڊوهي کان علي الاعلان ٿيڻو پيو.
گهڻو ڪيو ڀروسو توتي رکي تو ڀي نه جي کاڌو،
اسان کي ڀي تڏهن تنهنجي مٿان بيمان ٿيڻو پيو.
ڪيوسين کوڙ منٿون پر اڱڻ تي هُو نه پئي آيو،
سڄڻ کي اڄ مڃائڻ لئه وٽس مهمان ٿيڻو پيو.
ڪڏهن ڀي پنهنجي فطرت ۾ وڏائي ڪانه هئي ليڪن،
غلط جي حڪم ٿيا ’زخمي‘ ته نافرمان ٿيڻو پيو.