سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو هڪ نئون ڪتاب ”منهنجي مُئي کانپوءِ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. شاعريءَ جو هي ڪتاب نامياري شاعر ”زخمي چانڊيو“ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي، جنهن ۾ ڪتاب ”شهر شهر زخمي“ ۽ ”ڏاڍو ساريندين“ سميت باقي شاعري شامل ڪئي وئي آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو:
”شهيد زخمي چانڊيو جي زخمي روح جي درد ڪٿا جو درد اهي پتنگ ۽ عشاق ئي ڄاڻي سگهن ٿا، جن جو من زميني صحيفن ۽ تلخ حقيقتن جي سچائي جي سگهه سان سرشار هجي. زخميءَ جي ڌرتيءَ لاءِ تڙپ ۽ پڪار جا سنيها اڄ به سندس شاعريءَ مان ليئاڪا پائيندي ڪجهه ڪرڻ جي آرزوءَ جو پيغام ڏين ٿا، زخميءَ پنهنجي شاعري جي هر صنف ۾ فراخدلي سان اندر جي اظهار کي اهڙي نموني ته اڀاريو آهي جنهن کي قلمبند ڪرڻ کان اڳ اڄ جي دور ۾ ڪنهن به قلمڪار جو قلم فل اسٽاپ يا ڪاما جي پابندين سان جڪڙيو ضرور پوي، پر هن ڪويءَ پنهنجي زندگيءَ جيان پاڻ کي شاعريءَ ۾ به کرو، سچو ۽ بي ڊپو ٿي ثابت ڪري پاڻ وڻايو آهي.
هي ڪتاب سمبارا پبليڪيشن حيدر آباد پاران 2016ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون پياري دوست ساجد سنڌيءَ جا جنهن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي، ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
زخمي چانڊيو سڄڻ ۽ ساڻيهه جو شاعر
زخمي: سچ چوندڙن ۾ سگهارو نالو
زخمي هر دل واري جو آواز (ڪتاب: ”ڏاڍو ساريندين“ جي مهاڳ جو اختصار)
نئين نسل جو مزاحمتي شاعر: زخمي چانڊيو
ڏاڍو ساريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون
ڇوٿا ٿيو مايوس،
مِڙي سڀئي مُٺ ٿيو
يار امن جي ڌرتيءَ تي آ،
مارن ۾ ڦڙڦوٽ
ڪيڏو هي انسان،
خطري ۾ پئجي ويو!
ڪڏهين ٻيڙان ٻوڙ ته ڪڏهين،
ڇالي ڇالي ڇَپ
شل ڪو ئي سمجهي سگهي!
هڪڙو ئي الله
گُم ٿي وِيو آهيان،
مون کي ڳول نه تون
ڪالهه پيو هو گهائجي،
گهل گهل گوليءَ ۾
ظلم ستم ڪيڏو،
آهه اڃان جاري
ها مَرو يا ماريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
دوکي جي ديوار کي،
پوڙهو ٽوڙي ٿو
سُورهيه ٿو سرويچ سَڏائين،
ٿورو اوري اَچُ الا
عزت عظمت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
سنڌ امڙ وڪڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي
ڪالهه وڏيري ڪُڙمياڻيءَ جي،
پيارا ايڏو ضِدُ هي مونسان،
تنهنجي دل تان لهي وياسين.
تو ته دڙڪو به مُرڪي ڏنو هو، مُون ته راتين جون راتيون رنو هو.
دل مان ٿڌڙو ساههُ کڄي ويو.
فلسفو تنهنجي خوديءَ جو جا بجا جاري سچل.
زندگي تو سوا ٿي پئي آ ٻُسي.
جي ڪرڻ مونسان گهُرين ٿو دل لڳيءَ جي ڳالهه ڪر.
تيل پنهنجي پاڻ ئي ٿي زندگي ڪرڻي پوي.
ستم تون به پنهنجو گهٽائي نه سگهندين.
ڪنهين کي ستائڻ اسان کان نه ٿيندو.
روز هُو مغرور ٿيندو ٿو وڃي.
منهنجي چاهت اڄ به اُها ئي.
ڏسان ٿو رات سپني ۾ اهو اعلانُ ٿي ويو آ.
فيض تنهنجو سنڌ ۾ آ جابجا جاري لطيف.
دلبرن جي دلبري مُون کان نه پُڇُ.
اکڙين جي آلاڻ نه سمجهيئه.
ڪندس مان به توسان وفا قبر تائين.
وسارڻ جون ناهن ڀٽائيءَ جون ڳالهيون.
حال مارن جا ڏسي ٿيا نيڻ هِن آلا لطيف.
جُوان پڙهيل کي مُڙس ملي ويو،
جيل جون سختيون ڇا هِن سنڌڙي!
ڏينهن رات ولوڙيم خون سڄو،
هر شام به تنهنجي نانءِ ڪيم، هر رات به تنهنجي نانءِ ڪيم.
مٺا نينهن لائي ڇنڻ ڪو چڱو آ؟
مُنهنجون وفائون اڄ ڀي ساڳيون.
وٺي واڳون مون ڌرتيءَ جون جهليون اهڙيون جو ڇا چئجن.
جڏهن تنهنجون يادون اچي وينديون آهن.
ٻين جي چئي تي اجايو لڳي او پرين.
جيڏو مولا سُهڻو بنايو اٿيئي.
محبت درس آ جن جو، اڱڻ تن جي اچڻ گهرجي.
مڃئون ٿا اسان سان مِلڻ عيد آئي.
سون ورني سنڌ جي غدار تي لعنت وِجهان.
هاءِ جيون جو مزو ڪاڏي ويو.
اقرار اوهان کان ٿي نه سگهيو، انڪار اوهان کان ٿي نه سگهيو.
ڪڏهن انسان ٿيڻو پيو، ڪڏهن ڀڳوان ٿيڻو پيو.
ٽُٽل ڪنهن جو مقدر ٺهي ٿو وڃي.
منهنجا جذبا اڄ به اُهي ئي.
ڳنڍڻ ڪم اسانجو، ڇنڻ ڪونه ڄاڻون.
نينهن-نگر مان آيو ڪاڳر، ڪير هلي.
وِک وِک تي اڄ ويري سائين.
ڏسين ٿو ته ڏامر جيان پيو رِجان.
مَڃائڻ جي مون کي تون مستي ڇڏي ڏي.
موٽي وري چمن ۾ موسم بهار آئي.
ماءُ ته مُنهنجي ڌرتي آهي.
ڪيو گهيرو غمن آهي، ڀڳل هڪ هڪ هَڏي آهي.
کَٽي بازي وئي آخر عداوت کان محبت آ.
مَنَ کي اڄ مُونجهارو ٿي پيو.
سڄڻ جي شڪايت ڪيان ڇو ڪيان؟
ساڙ سَڙيو هُو ساڙي ٿي پيو.
مونکي نه پنهنجو مَٽ ٿو سمجهين!
ساههُ ٿو توکي ساري سائين.
جڏهن دردُ پنهنجن پيارن ڏنو.
منهنجون ديدون تنهنجي دَرَ ۾.
لُريءَ ۾ غريبن جو سيارو ڏٺو ٿئه؟
سُرمئي شام جي برکا رُت ۾،
پراوا ڪڏهن پنهنجا ٿيندي ڏٺا ٿي؟
بيوفا تنهنجو فسانو ياد آ.
منهنجا توسان پيار وڌي ويا.
ستم مٿان ٻيو ستم ڪري ڏِسُ!
اوهان جي نظر جو اثر ٿي ويو آ.
اڄ ته اڻپورو سرجيل غزل ٿو لڳين.
وفا کي جفا جو ازالو نه ڏي.
تو ڪري مون کي جُدا ماري ڇڏيو.
مان جي ڪاري آهيان، پوءِ ڀلي مار تون.
هُو اسان کان نگاهَه روڪن ٿا.
ٿوري همت ڌار ته دشمن ڳاٽي ڀَرِ ڪِرندا.
يادگيريون نه ٿيون ڌار ٿين.
مان ڇڏيان پنهنجا يار پرچائي.
محبوب محبت کان وٿيرا نه گذاريو.
خبر ناهي سانوڻ اچي ڪو وري ڀي.
اڄ ڇير کي ڇمڪاءِ ته ڪا رات کُٽي پئي.
راهبر جي رهبريءَ تي سوچيون.
اوءِ دل! پنهنجي سکيءَ تي سوچيون.
ڪالهه تنهنجا ئي نشانا ٿياسين.
”سنڌ گدڙن کاڌي ناهه اڃان“
”تون ڪنهن ڪنهن کي خاموش ڪندين!!“
”يا اي سيءَ ۾ ويٺل اميرن تي لکجي؟“
گزيٽيڊ گريڊ ۾، ڦاسي پيو اديب،
مارُو هن ماٺار ۾، ٿيندا نيٺ سُجاڳ،
رهبرن مان رهبري ڪاڏي وئي؟
رهبرن جي رهبري پرکيان اڃان ڪهڙي طرح؟
ماري ويو مهمان ٿي افسوس آ.
سَچَ ٻُڌڻ کان ٿو لنوائين ڪِيس ڪِيس!
مندر خاطر مسجد ڊاهڻ شرم شرم شرم.
بچايو ته پِيرن جي پِيرِي بچايو.
توکي پنهنجي ڪيڏي آهي، يار پياري زندگي.
او ڌاريا دهشتگرد! خُدا برباد ڪرئي.
ڪُجهه ته سَهپ ڀي ڌاريو سائين!
وري واتُ ڦاڙي اُٿيا واڳون سيسرَ.
”زندگي خُواب آ صنم ڪوئي“.
توسان پيار ڪرڻ ٿو چاهيان.
وري ايڊ ڪنهن کان ٻي وٺندؤ اُڌاري؟
هيءَ به ڪهڙي ڪامريڊي آهي.
ستم تون به پنهنجو گهٽائي نه سگهندين.
قبر تي گُل رکو نه رکو پر ڏيئا ته ٻارجو.
مستقبل جي معمارن جو قاتل آهين.
وقت! اسان کان ڪين پري وَڃُ.
چيائين ته: ٻيهر بغاوت ڪندين؟
حُسين تنهنجو حسين منهنجو، حُسين حق جو امام آهي.
اسلام ۾ نه ڪنهن کي اهڙي ملي سگهي آ،
شمر ۽ يزيد هُئا ٻئي، راضي فساد تي.
قرآن جي زبان آ، مدحت حسين جي.
ڇو اچڻ ڀي ڇڏي وئين، ڇو مِلڻ ڀي ڇڏي وئين.
توکي ياد ڪري هاريان نِير مٺا.
اچ مجبور نه ڪر تون ايڏو، دور ڇو مون کان گُذارين ٿو.
وڃي ويهي رهين ڇو وساري وو يار.
اي مٺا آءُ تون منهنجي تڏي،
مون کان مُنهنڙو نه مَٽ، منٺار وو يار.
راڻا رُسي ڇو دُور رهين ٿو،
مون کان مٺا نامِ خدا، پَلُ نه پري ٿي.
تون به اڪيلو مان به اڪيلو، سُورن ۾ آهيون تون مان ٻئي.
هيلَ ته اچجانءِ، هيلَ ته اچجانءِ.
آ ٿيڻ تي پورِي مُنهنجي زندگي.
سمبارا پبليڪيشن جا شايع ٿيل ڪتاب
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
