ڳنڍڻ ڪم اسانجو، ڇنڻ ڪونه ڄاڻون.
دغا دوکو ڪنهن سان ڪرڻ ڪونه ڄاڻون.
اسان قول ڪڏهين ڪيئون ڪين ڪُوڙا،
مري پَئون مگر سي ڀڃڻ ڪونه ڄاڻون.
ڪرڻ نانءَ روشن لئه دولت لُٽائي،
سخا اهڙي سکڻي ڏيڻ ڪونه ڄاڻون.
اسان ماڻهو ڏوٿي، ڪکن ۾ گذاريون،
۽ محلن ۾ مورئون رهڻ ڪونه ڄاڻون.
هي ڌرتي دليرن ۽ دودن جي آهي،
اسان ديسِ ڌاريو سهڻ ڪونه ڄاڻون.
محبت جي ميدان تي مارجون ٿا،
ٿيون سخت ’زخمي‘ ڀڄڻ ڪونه ڄاڻون.