ڇم ڇم ڇيريون تون ۽ مان.
نينهن نبيريون تون ۽ مان.
ڪونه ٻُڌڻ ٿا چاهيون هاڻي،
تيريون ميريون تون ۽ مان.
ياد اٿئي ڪيئن ننڍڙي هوندي،
ڌوڻيون ٻيريون تون ۽ مان.
پيارَ، اَمُن جي الفاظن تي،
زبران زيريون تون ۽ مان.
ڌرتي سائو ويس ڍڪي پوءِ،
چاريون کيريون تون ۽ مان.
نفرت واريون سوچون ساڙي،
مُرڪون ميڙيون تون ۽ مان.
اڳ ته ملڻ لئه ڪين ڪيون هُون،
ايڏيون ديريون تون ۽ مان.
آءُ اُڏاريون برکا رُت ۾،
ڳيرا ڳيريون تون ۽ مان.
هاڻ انا جي وڻ کي ’زخمي‘
گڏجي ڪيريون تون ۽ مان.