ستم تون به پنهنجو گهٽائي نه سگهندين.
مگر منهنجي ٻولي مَٽائي نه سگهندين.
ٻُڌي ڇڏ ارادو اٽل ٿئه اسان جو،
ڪڏهن ڀي، قسم تي هَٽائي نه سگهندين.
مڃان ٿو اڏيءَ تي ڪُهين ٿو تون ڪونڌر،
سوين سِيسَ ليڪن ڪَٽائي نه سگهندين.
جڏهن منهنجو هَٿُ ڀي گريبان تي پُهتئه،
ستمگر تِري پو پَٽائي نه سگهندين.
هي هارين جي ڌرتي، مزورن جي ڌرتي،
انهن جون تون پاڙون پَٽائي نه سگهندين.
ڏسي هاڻي مونکي ڀَڄڻ جي نه ڪر تون،
ائين موت کان تون نٽائي نه سگهندين.
ڀلي لاش ’زخميءَ‘ جو لوڙهي لٽي ڇڏ،
مگر نانءٌ منهنجو لَٽائي نه سگهندين.