اوهان جي نظر جو اثر ٿي ويو آ.
چريو مان نه سارو شهر ٿي ويو آ.
هڻي ڪانَ قهري دنيا کي ٿا گهايو،
گهڻن جو اڌواڌ اندر ٿي ويو آ.
اوهان جي ئي تصوير دل ۾ رکي مان،
پيو پوڄيان مَنُ مندر ٿي ويو آ.
وسي ياد تنهنجيءَ ۾ منهنجي اکين جو،
لبِ خشڪ هاڻي ڪڪر ٿي ويو آ.
ڄمڻ کان وٺي مان ڏسان ڏک ئي ڏک ٿو،
ستم، سُورَ مون لئه ثمر ٿي ويو آ.
اچي چوٽ ’زخمي‘ وئي آهه اهڙي،
جيئڻ هاڻ منهنجو زهر ٿي ويو آ.