گزيٽيڊ گريڊ ۾، ڦاسي پيو اديب،
سچ لڪائي ڪُوڙ چئي، سو ڪهڙو آهه خطيب،
ڪيڏو آهه عجيب، اديب جي انهيءَ اگهه تي.
اديب جي انهيءَ اگهه تي، مَرمُ ٿو ماري،
ڪُرسي خاطر سنڌ جو، سودو ٿو ساري،
تنهن کي بيهاري، گوليون هڻجن چؤڪ تي.
گوليون هڻجن چؤڪ تي، ماريو سڀ اديب،
ناهي ڌُر غريب، سچا جي سرڪار سان.
سچا جي سرڪار سان، ٿي ويندا اديب،
ڪاڏي وڃن غريب، اَجهو جن جو اديب هن.
پنهنجو پنهنجو ڪَمُ، هرڪو جي پُورو ڪري،
ناهي ڪنهن ۾ دم، آڱر کڻي اوپرو.
پنهنجي پيشي ڏي ڏِسو، آهيو جو اُستاد،
ڇوٿا ڪيو برباد، ٻيڙو پنهنجي قوم جو.
آزاديءَ جو او پرين، نيٺ اُڀرندو سِجُ،
ڪين ميارون ڏِجُ، ته مارُو هِن ماٺار ۾.