ستم مٿان ٻيو ستم ڪري ڏِسُ!
اوهان سان ناتو نڀائي وڃبو.
هزار دل تي زخم سهي ڀي،
اوهان کي پيارا کِلائي وڃبو.
اوهان تي آڱر سِڌي ڪئي جنهن،
انهيءَ جو بازُو ڪَٽائي وڃبو.
قدر نٿا ڪيو مرڻ کان پوءِ ئي،
اوهان جو دامن پسائي وڃبو.
شناس جنهن ۾ ذرو به ناهي،
قدم انهيءَ کان گهٽائي وڃبو.
مرڻ ته ’زخمي‘ نه آهي مِهڻو،
مَري به ڌاڪو ڄَمائي وڃبو.