سُرمئي شام جي برکا رُت ۾،
ڏات رُسي وئي آهي.
ناحق ناري ڪاري بڻجي،
ڪالهه ڪُسي وئي آهي.
معصومن جي مُنهن تان زوري،
مُرڪ کسي وئي آهي.
منهنجي موت جي رب کان شايد،
*ڊيٽ گُسي وئي آهي.
روئي روئي ’زخمي‘ دامن،
خوب پسي وئي آهي.
*DATE = تاريخ
شاعري
منهنجي مئي کانپوءِ
ڪتاب ”منهنجي مُئي کانپوءِ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. شاعريءَ جو هي ڪتاب نامياري شاعر ”زخمي چانڊيو“ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي، جنهن ۾ ڪتاب ”شهر شهر زخمي“ ۽ ”ڏاڍو ساريندين“ سميت باقي شاعري شامل ڪئي وئي آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو:
”شهيد زخمي چانڊيو جي زخمي روح جي درد ڪٿا جو درد اهي پتنگ ۽ عشاق ئي ڄاڻي سگهن ٿا، جن جو من زميني صحيفن ۽ تلخ حقيقتن جي سچائي جي سگهه سان سرشار هجي. زخميءَ جي ڌرتيءَ لاءِ تڙپ ۽ پڪار جا سنيها اڄ به سندس شاعريءَ مان ليئاڪا پائيندي ڪجهه ڪرڻ جي آرزوءَ جو پيغام ڏين ٿا، زخميءَ پنهنجي شاعري جي هر صنف ۾ فراخدلي سان اندر جي اظهار کي اهڙي نموني ته اڀاريو آهي جنهن کي قلمبند ڪرڻ کان اڳ اڄ جي دور ۾ ڪنهن به قلمڪار جو قلم فل اسٽاپ يا ڪاما جي پابندين سان جڪڙيو ضرور پوي، پر هن ڪويءَ پنهنجي زندگيءَ جيان پاڻ کي شاعريءَ ۾ به کرو، سچو ۽ بي ڊپو ٿي ثابت ڪري پاڻ وڻايو آهي.
”شهيد زخمي چانڊيو جي زخمي روح جي درد ڪٿا جو درد اهي پتنگ ۽ عشاق ئي ڄاڻي سگهن ٿا، جن جو من زميني صحيفن ۽ تلخ حقيقتن جي سچائي جي سگهه سان سرشار هجي. زخميءَ جي ڌرتيءَ لاءِ تڙپ ۽ پڪار جا سنيها اڄ به سندس شاعريءَ مان ليئاڪا پائيندي ڪجهه ڪرڻ جي آرزوءَ جو پيغام ڏين ٿا، زخميءَ پنهنجي شاعري جي هر صنف ۾ فراخدلي سان اندر جي اظهار کي اهڙي نموني ته اڀاريو آهي جنهن کي قلمبند ڪرڻ کان اڳ اڄ جي دور ۾ ڪنهن به قلمڪار جو قلم فل اسٽاپ يا ڪاما جي پابندين سان جڪڙيو ضرور پوي، پر هن ڪويءَ پنهنجي زندگيءَ جيان پاڻ کي شاعريءَ ۾ به کرو، سچو ۽ بي ڊپو ٿي ثابت ڪري پاڻ وڻايو آهي.
- 4.5/5.0
- 13287
- 1327
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زخمي چانڊيو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- زخمي چانڊيو سڄڻ ۽ ساڻيهه جو شاعر
- زخمي: سچ چوندڙن ۾ سگهارو نالو
- زخمي هر دل واري جو آواز (ڪتاب: ”ڏاڍو ساريندين“ جي مهاڳ جو اختصار)
- نئين نسل جو مزاحمتي شاعر: زخمي چانڊيو
- ڏاڍو ساريندين، منهنجي مُئي کانپوءِ تون
- ڇوٿا ٿيو مايوس، مِڙي سڀئي مُٺ ٿيو
- يار امن جي ڌرتيءَ تي آ، مارن ۾ ڦڙڦوٽ
- ڪيڏو هي انسان، خطري ۾ پئجي ويو!
- ڪڏهين ٻيڙان ٻوڙ ته ڪڏهين، ڇالي ڇالي ڇَپ
- شل ڪو ئي سمجهي سگهي! هڪڙو ئي الله
- گُم ٿي وِيو آهيان، مون کي ڳول نه تون
- ڪالهه پيو هو گهائجي، گهل گهل گوليءَ ۾
- ظلم ستم ڪيڏو، آهه اڃان جاري
- ها مَرو يا ماريو، ڪُرسي ٿي گهرجي!
- دوکي جي ديوار کي، پوڙهو ٽوڙي ٿو
- سُورهيه ٿو سرويچ سَڏائين، ٿورو اوري اَچُ الا
- رسڪ کڻي جو، سَچُ ڳالهايم
- عزت عظمت جو، هيءُ جنازو ٿو وڃي!
- سنڌ امڙ وڪڻڻ، مون کان ڪو نه پُڄي سگهي
- سائنس جي هن دؤر ۾،
- ايڏي ڄُنڊا پَٽ!
- رُوح گُهري ٿو رَس،
- ڪي ڪي ڪن ٿا،
- پاپ نگر ۾ شاهد رهجان،
- تَرَ جي پِير وڏيري کي،
- تنهنجي واعدن تي،
- ڪاڇو ’لاڙ‘ اتر ڀي ساجن،
- کولي بند ۾،
- پاپي پنجاب جو،
- ڪالهه وڏيري ڪُڙمياڻيءَ جي،
- تنهائي جو ٿو ٿئي،
- سُوريءَ سچ چيوم،
- پوتر ڌرتيءَ جو،
- دل جي اونهي گهاوَ جي،
- اڄ نه سڀاڻي چئي،
- ڪوئي ڪنهن انسان جا،
- پيارا ايڏو ضِدُ هي مونسان،
- هاڻي توسان ناهي ٿيڻو،
- شام سحر مان آلاپيان ٿو،
- تنهنجي دل تان لهي وياسين.
- ڪا سار ته لهبي آ.
- چُپ چاپ لڏي ويو آن.
- تو ته دڙڪو به مُرڪي ڏنو هو، مُون ته راتين جون راتيون رنو هو.
- دل مان ٿڌڙو ساههُ کڄي ويو.
- فلسفو تنهنجي خوديءَ جو جا بجا جاري سچل.
- محبوب جو پاڙو هو.
- هيءَ به ڪهڙي زندگي آهي!
- زندگي تو سوا ٿي پئي آ ٻُسي.
- نوابن جي دنيا.
- رئيس يا امير ناهيان.
- جي ڪرڻ مونسان گهُرين ٿو دل لڳيءَ جي ڳالهه ڪر.
- تيل پنهنجي پاڻ ئي ٿي زندگي ڪرڻي پوي.
- جيون سوچ جي گهيرن ۾ آ.
- ستم تون به پنهنجو گهٽائي نه سگهندين.
- ڪنهين کي ستائڻ اسان کان نه ٿيندو.
- آيو هو مهمانن وانگي.
- روز هُو مغرور ٿيندو ٿو وڃي.
- منهنجي چاهت اڄ به اُها ئي.
- ارڏا ۽ اڻموٽ اسان.
- ٿاڻن ۾ ڪُٽرائيندو رَهُه.
- ڏسان ٿو رات سپني ۾ اهو اعلانُ ٿي ويو آ.
- فيض تنهنجو سنڌ ۾ آ جابجا جاري لطيف.
- هيلوڪي هن هاريءَ وانگي.
- دلبرن جي دلبري مُون کان نه پُڇُ.
- ڪي ڪي جيءَ جيئارا ماڻهو.
- اکڙين جي آلاڻ نه سمجهيئه.
- توڙي سامهون آفت هوندي.
- ڪندس مان به توسان وفا قبر تائين.
- وسارڻ جون ناهن ڀٽائيءَ جون ڳالهيون.
- سوالن ۾ ملجان.
- سائنس واري آدم کان اڄُ،
- حال مارن جا ڏسي ٿيا نيڻ هِن آلا لطيف.
- جُوان پڙهيل کي مُڙس ملي ويو،
- جيل جون سختيون ڇا هِن سنڌڙي!
- ڏينهن رات ولوڙيم خون سڄو،
- انسان جي عظمت جا قاتل!
- سَچُ سراپا سارو پورهيت.
- هر شام به تنهنجي نانءِ ڪيم، هر رات به تنهنجي نانءِ ڪيم.
- مٺا نينهن لائي ڇنڻ ڪو چڱو آ؟
- مُنهنجون وفائون اڄ ڀي ساڳيون.
- وٺي واڳون مون ڌرتيءَ جون جهليون اهڙيون جو ڇا چئجن.
- جذبا زخمي.
- جڏهن تنهنجون يادون اچي وينديون آهن.
- ٻين جي چئي تي اجايو لڳي او پرين.
- مُنهن ۾ نيمَڪُ نه ٿس.
- جيڏو مولا سُهڻو بنايو اٿيئي.
- وڏو ملندوَ ثواب جانان.
- اڌ رات.
- محبت درس آ جن جو، اڱڻ تن جي اچڻ گهرجي.
- مڃئون ٿا اسان سان مِلڻ عيد آئي.
- سون ورني سنڌ جي غدار تي لعنت وِجهان.
- هاءِ جيون جو مزو ڪاڏي ويو.
- اقرار اوهان کان ٿي نه سگهيو، انڪار اوهان کان ٿي نه سگهيو.
- ڪڏهن انسان ٿيڻو پيو، ڪڏهن ڀڳوان ٿيڻو پيو.
- اوهين ڏاڍا ڏکيا ٿيندؤ.
- در در ڇو ٿا ڳوليو سائين.
- ٽُٽل ڪنهن جو مقدر ٺهي ٿو وڃي.
- ٽامي جي ٿي ڌرتي آهي.
- منهنجا جذبا اڄ به اُهي ئي.
- سُورن ۾ ساماڻو آهيان.
- ڳنڍڻ ڪم اسانجو، ڇنڻ ڪونه ڄاڻون.
- نينهن-نگر مان آيو ڪاڳر، ڪير هلي.
- وِک وِک تي اڄ ويري سائين.
- ويرين وچ ۾ وادي ڇو آ؟
- توسان اڳتي ملندو ڪيرُ؟
- ڏسين ٿو ته ڏامر جيان پيو رِجان.
- ناڻي تي هن ماڻا ساٿي.
- مَڃائڻ جي مون کي تون مستي ڇڏي ڏي.
- موٽي وري چمن ۾ موسم بهار آئي.
- ماءُ ته مُنهنجي ڌرتي آهي.
- هيڻو سڀ جو حال ڏٺو ٿم.
- توسان جنگ مون جوٽي آهي.
- منزل ماڻڻ اَهنجي ناهي.
- ڪيو گهيرو غمن آهي، ڀڳل هڪ هڪ هَڏي آهي.
- کَٽي بازي وئي آخر عداوت کان محبت آ.
- ڇم ڇم ڇيريون تون ۽ مان.
- مسڪينن ۽ ماروئڙن لئه،
- مَنَ کي اڄ مُونجهارو ٿي پيو.
- سڄڻ جي شڪايت ڪيان ڇو ڪيان؟
- ساڙ سَڙيو هُو ساڙي ٿي پيو.
- مونکي نه پنهنجو مَٽ ٿو سمجهين!
- ساههُ ٿو توکي ساري سائين.
- جڏهن دردُ پنهنجن پيارن ڏنو.
- منهنجون ديدون تنهنجي دَرَ ۾.
- لُريءَ ۾ غريبن جو سيارو ڏٺو ٿئه؟
- ايڏي وارو واري ڇو آ؟
- سُرمئي شام جي برکا رُت ۾،
- پراوا ڪڏهن پنهنجا ٿيندي ڏٺا ٿي؟
- بيوفا تنهنجو فسانو ياد آ.
- منهنجا توسان پيار وڌي ويا.
- نيٺ ته ورندا وارا ساٿي.
- پل پل تنهنجا پُور الاڙي!
- ستم مٿان ٻيو ستم ڪري ڏِسُ!
- اوهان جي نظر جو اثر ٿي ويو آ.
- اڄ ته اڻپورو سرجيل غزل ٿو لڳين.
- وفا کي جفا جو ازالو نه ڏي.
- توکي هو پرچايو ڪيڏو.
- مهمانن جي ڳالهه نه ڪر.
- ٻيڙي ٻُڏندي مائل ٿي پيو.
- محبتون ڪاڏي ويون؟
- اقرار به تو ئي ڪيو.
- تو ڪري مون کي جُدا ماري ڇڏيو.
- ڳالهه ٻُڌائي گامون سچي.
- اقرار به ماري ٿو.
- مان جي ڪاري آهيان، پوءِ ڀلي مار تون.
- پيار اسان پنهنجايو آهي.
- هُو اسان کان نگاهَه روڪن ٿا.
- ٿوري همت ڌار ته دشمن ڳاٽي ڀَرِ ڪِرندا.
- محبت ڪر پر مستيءَ سان.
- يادگيريون نه ٿيون ڌار ٿين.
- مان ڇڏيان پنهنجا يار پرچائي.
- محبوب محبت کان وٿيرا نه گذاريو.
- زندگي موڪلائي وڃڻ ڏي.
- خبر ناهي سانوڻ اچي ڪو وري ڀي.
- اڄ ڇير کي ڇمڪاءِ ته ڪا رات کُٽي پئي.
- مون کي قابو هو جذبات تي.
- راهبر جي رهبريءَ تي سوچيون.
- اوءِ دل! پنهنجي سکيءَ تي سوچيون.
- ڪالهه تنهنجا ئي نشانا ٿياسين.
- ”ٻُڏي مَرُ“
- ”ساٿ“
- ”ڪهڙو تنهنجو شانُ وڏيرا“
- ”ماريا وڃون ٿا“
- ”سنڌ گدڙن کاڌي ناهه اڃان“
- ”فيل“
- ”ڊيم نه گهرجي“
- ”تون ڪنهن ڪنهن کي خاموش ڪندين!!“
- ”ايڪويهين صدي“
- ”منٿلي“
- ”ڌار ڪيو“
- ”يا اي سيءَ ۾ ويٺل اميرن تي لکجي؟“
- ”هاءِ زمانا.........!“
- ”وصيت“
- ”ڀاڳيو“
- ”عيد مبارڪ“
- ”ڪاري“
- ”الوداع“
- ”وڏا اديب“
- ”چيچڪا“
- ”ذميوار“
- ”حڪم ۽ اعتبار“
- ”آزادي يا موت“
- ”دوستي“
- ”پيار“
- ”هوم ورڪ“
- ”خدا“
- ”اناپرستي“
- ”نقاب“
- ”بد دعا“
- ”پکين جي پارليامينٽ“
- ”وڏا ڪُڪڙ“
- ”غيرت-ننڊ جون گوريون“
- ”شناس“
- ”روبوٽ“
- ”جهموريت“
- گزيٽيڊ گريڊ ۾، ڦاسي پيو اديب،
- مارُو هن ماٺار ۾، ٿيندا نيٺ سُجاڳ،
- رهبرن مان رهبري ڪاڏي وئي؟
- رهبرن جي رهبري پرکيان اڃان ڪهڙي طرح؟
- ماري ويو مهمان ٿي افسوس آ.
- سَچَ ٻُڌڻ کان ٿو لنوائين ڪِيس ڪِيس!
- مندر خاطر مسجد ڊاهڻ شرم شرم شرم.
- بچايو ته پِيرن جي پِيرِي بچايو.
- توکي پنهنجي ڪيڏي آهي، يار پياري زندگي.
- او ڌاريا دهشتگرد! خُدا برباد ڪرئي.
- ڪُجهه ته سَهپ ڀي ڌاريو سائين!
- وري واتُ ڦاڙي اُٿيا واڳون سيسرَ.
- انڌو يا ڪو ٻوڙو ناهيان.
- ”زندگي خُواب آ صنم ڪوئي“.
- توسان پيار ڪرڻ ٿو چاهيان.
- وري ايڊ ڪنهن کان ٻي وٺندؤ اُڌاري؟
- هيءَ به ڪهڙي ڪامريڊي آهي.
- ستم تون به پنهنجو گهٽائي نه سگهندين.
- قبر تي گُل رکو نه رکو پر ڏيئا ته ٻارجو.
- مستقبل جي معمارن جو قاتل آهين.
- دوست دشمن ڄاڻان ٿو سڀ،
- وقت! اسان کان ڪين پري وَڃُ.
- چيائين ته: ٻيهر بغاوت ڪندين؟
- جيلُ هو يا هاسٽل.
- جيل ۾ ڪَسُ ۽ ڪثر ناهي.
- ديس ڌڻي جي گڏ ٿي ويندا،
- حُسين تنهنجو حسين منهنجو، حُسين حق جو امام آهي.
- اسلام ۾ نه ڪنهن کي اهڙي ملي سگهي آ،
- شمر ۽ يزيد هُئا ٻئي، راضي فساد تي.
- قرآن جي زبان آ، مدحت حسين جي.
- زاري ڙي زاري.
- پهرين مئي جو پَهرُ.
- حال اسان جو ٿئه هي،
- ڇو اچڻ ڀي ڇڏي وئين، ڇو مِلڻ ڀي ڇڏي وئين.
- اچڻو اٿئي ته اچ تون،
- توکي ياد ڪري هاريان نِير مٺا.
- عشق ته آهي عقاب،
- اچ مجبور نه ڪر تون ايڏو، دور ڇو مون کان گُذارين ٿو.
- وڃي ويهي رهين ڇو وساري وو يار.
- اي مٺا آءُ تون منهنجي تڏي،
- مٺڙا منهنجو ٿيءُ،
- مون کان مُنهنڙو نه مَٽ، منٺار وو يار.
- راڻا رُسي ڇو دُور رهين ٿو،
- ڪري دلبر وڃ نه ڪنارا
- مون کان مٺا نامِ خدا، پَلُ نه پري ٿي.
- تون به اڪيلو مان به اڪيلو، سُورن ۾ آهيون تون مان ٻئي.
- هيلَ ته اچجانءِ، هيلَ ته اچجانءِ.
- آ ٿيڻ تي پورِي مُنهنجي زندگي.
- سمبارا پبليڪيشن جا شايع ٿيل ڪتاب
- آخری پںو
ڏات رُسي وئي آهي.
ناحق ناري ڪاري بڻجي،
ڪالهه ڪُسي وئي آهي.
معصومن جي مُنهن تان زوري،
مُرڪ کسي وئي آهي.
منهنجي موت جي رب کان شايد،
*ڊيٽ گُسي وئي آهي.
روئي روئي ’زخمي‘ دامن،
خوب پسي وئي آهي.
*DATE = تاريخ