مَڃائڻ جي مون کي تون مستي ڇڏي ڏي.
اجايو اِيها هوڏ هستي ڇڏي ڏي.
مَنَههُ مُنهنجو سارو جلائي ڇڏيئه پر،
چڱو آ ته منهنجي تون وستي ڇڏي ڏي.
اسان جو گهڻو خُون پيتو ٿئه ظالم!
وٺڻ رت اسان جي تون سَستي ڇڏي ڏي.
ڪمايون اسان ۽ وڃين تون ٿو کايون،
اِهو دم ۽ دود دستي ڇڏي ڏي.
ڀلي تون کڻي پوءِ جنت ۾ ئي رهجان،
مگر ديس منهنجي جي ڌرتي ڇڏي ڏي.
مڃيندو نه ’زخمي‘ ڪڏهن مات تنهنجي،
اهو ڇوههُ شوخي ۽ شڪتي ڇڏي ڏي.