آيو هو مهمانن وانگي.
بڻجي پيو بيمانن وانگي.
تنهنجي سوچ لڳي ٿي اهڙي،
ارغونن، تُرخانن وانگي.
تنهنجا فوٽو ڪاڪ- ڪنڌيءَ تي،
رحل مٿان قرآنن وانگي.
جيئون ٿا مسواڙي بڻجي،
شاديءَ جي شاميانن وانگي.
هُو ٿو حق پراوا کائي،
سوپاري ۽ پانن وانگي.
روزُ ڪندو هُو ويل رهي ٿو،
برساتي طوفانن وانگي.
نيڻ اچن ٿا ڀرجي ’زخمي‘،
ساقيءَ جي پيمانن وانگي.
جيون سارو جيلن وانگي.
زنجيرن ۽ نيلن وانگي.
ڌاريو حق ٿو کائي ويٺو،
زيتونن ۽ ڪيلن وانگي.
قدم قدم تي دير لڳي ٿي،
ڪوهن وانگي ميلن وانگي.
سنڌ سڄي سُنسان ٿي وئي آ،
جبلن وانگي ٻيلن وانگي.
چونڪ چونڪَ تي لاش پيو آ،
قوم ڪُسي ٿي ڇيلن وانگي.
مسڪينن کي پِيڙهيو ويو آ،
سَرنهَن، تِرن جي تيلن وانگي.
ڏاڍن جي لئه خُون تماشو،
فلمن وانگي کيلن وانگي.
’زخمي‘ هر هڪ سانحو اهڙو،
سانگيءَ جي ڄڻ ريلن وانگي.
سانگي اسٽيشن: ريلوي جو هانءُ ڏاريندڙ سانحو.