ماءُ ته مُنهنجي ڌرتي آهي.
ڳالهه اِها سربستي آهي.
تون ڇو منهنجي ديس ۾ ڌاريا،
ايڏي ڪئي اڄ مستي آهي.
اُوچا ڪوٽ ڏسي تون پنهنجا،
تاڙي منهنجي وستي آهي.
خُون وهائي مسڪينن جو،
ڳالهه لڌي تو سَستي آهي.
ڇيرن جي ڇمڪار تي مورک!
هارِي تو اڄ دستي آهي.
ڳالهه ٻُڌي ڇڏ ظالم جابر!
زندهه قومپرستي آهي.
هوشوءَ جهڙي سنڌ ۾ ’زخمي‘،
جاڳي ٻيهر هستي آهي.