جڏهن دردُ پنهنجن پيارن ڏنو.
تڏهن مونسان روئي سهارن ڏنو.
محبت جي ٻيڙي جڏهن ڀي ٻُڏي،
نه ڪوئي سهارو ڪنارن ڏنو.
خزان دل جو گلشن اُجاڙي وئي،
وڏو دوکو مونکي بهارن ڏنو.
ڏسي ڏاڍُ تنهنجو زمين آسمان،
روئي چنڊ تارن نظارن ڏنو.
ڪري مونکي ’زخمي‘ جڏهن تون وئين،
ڇڏي ساٿ منهنجو قرارن ڏنو.