”ماريا وڃون ٿا“
اسان راههَ ويندي ماريا وڃون ٿا.
مگر ڪانه ڪنهن کان شڪايت ڪيون ٿا.
اسان هر جنم ۾ ڪئي ديشَ سيوا،
جِيون هوشو بڻجي اُميدن تي ارڏا،
اذيت جي پاڇي ۾ پلجون مَرون ٿا.
اسانجو بلاول، اسانجو ڀٽائي،
اسانجو آ سرمد، اسانجو گدائي،
اُنهن وانگي ڌرتيءَ جو پيغام ڏيون ٿا.
اسان کي نه گهرجي ملڪيت نه ڪُرسي،
نه ئي پاپ پوڄيون، جيُون ڪاڻِ ڌرتي،
چڱاين جي عيوض بُرايون پَسون ٿا.
اسان پيارُ آڇيو، اسان چاهُه آڇيو،
اسان ديس خاطر کڻي ساهُه آڇيو،
سرتيءَ جي سُک جو نه ويساهُه ٿيون ٿا.
اسان ڀاڳ لوڙهيو رُڳو بارشن ۾،
مُخالف عناصر رهيا سازشن ۾،
اسان دارَ مرڪي مُرڪي چُمون ٿا.
اسان پوءِ ڪنهن جو سهارو نه هوندو،
۽ رشتن جي ’زخمي‘ نه ڪو سار لهندو،
اسان پنهنجا ٻچڙا ننڌڻڪا ڇڏيون ٿا.