جيڏو مولا سُهڻو بنايو اٿيئي.
تيڏو ڇونه مونسان نڀايو اٿيئي.
دلاسن جي دلبر ڏيئي آڪسيجن،
بهانا بنائي نٽايو اٿيئي.
زهر زندگيءَ جو پيئان ڪيستائين،
جيئڻ لاءِ ڇا ٻيو بچايو اٿيئي.
روئارڻ جون رمزون سِکي ڪو اوهان کان،
ڪڏهن ڀُلجي ڪنهن کي کِلايو اٿيئي.
پڙهي منهنجي نغمن ۾ دردن جون دانهون،
’نه ڪر ڳڻتي زخمي!‘ چَوايو اٿيئي.