جيون سوچ جي گهيرن ۾ آ.
درد الم جي ديرن ۾ آ.
وک وڌايان منزل ڏي ڪيئن؟
نيلُ لڳل جو پيرن ۾ آ.
ٽاڪَ منجهند جو دَرَ تي سُوالي،
صاحب پوءِ ڀي نيرن ۾ آ.
ماني سُڪي ٿو ڳُڙ سان کائي،
باهه لڳي ڇو جيرن ۾ آ.
بازُ اڳي شهباز هُيو پر،
هاڻي مُنجهي پيو ڳيرن ۾ آ.
ڪوئي هر هر ويسَ مَٽائي،
عُمر سڄي ڪو ميرن ۾ آ.
ڏوهُه نه پنهنجن ڏي آ ’زخمي‘،
گوڙ سمورو غيرن ۾ آ.