شاعري

منهنجي مئي کانپوءِ

ڪتاب ”منهنجي مُئي کانپوءِ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. شاعريءَ جو هي ڪتاب نامياري شاعر ”زخمي چانڊيو“ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي، جنهن ۾ ڪتاب ”شهر شهر زخمي“ ۽ ”ڏاڍو ساريندين“ سميت باقي شاعري شامل ڪئي وئي آهي. ساجد سنڌي لکي ٿو:
”شهيد زخمي چانڊيو جي زخمي روح جي درد ڪٿا جو درد اهي پتنگ ۽ عشاق ئي ڄاڻي سگهن ٿا، جن جو من زميني صحيفن ۽ تلخ حقيقتن جي سچائي جي سگهه سان سرشار هجي. زخميءَ جي ڌرتيءَ لاءِ تڙپ ۽ پڪار جا سنيها اڄ به سندس شاعريءَ مان ليئاڪا پائيندي ڪجهه ڪرڻ جي آرزوءَ جو پيغام ڏين ٿا، زخميءَ پنهنجي شاعري جي هر صنف ۾ فراخدلي سان اندر جي اظهار کي اهڙي نموني ته اڀاريو آهي جنهن کي قلمبند ڪرڻ کان اڳ اڄ جي دور ۾ ڪنهن به قلمڪار جو قلم فل اسٽاپ يا ڪاما جي پابندين سان جڪڙيو ضرور پوي، پر هن ڪويءَ پنهنجي زندگيءَ جيان پاڻ کي شاعريءَ ۾ به کرو، سچو ۽ بي ڊپو ٿي ثابت ڪري پاڻ وڻايو آهي.
Title Cover of book منهنجي مئي کانپوءِ

ڪي ڪي جيءَ جيئارا ماڻهو.

ڪي ڪي جيءَ جيئارا ماڻهو.
ڪي ڪي اندر ڪارا ماڻهو.

ڪي ڪي ماکي مکڻ ماڻهو،
ڪي ڪي ٽُوهَه ڪسارا ماڻهو.

ڪي ڪي پارس پاهڻ ماڻهو،
ڪي ڪي يار مَڪارا ماڻهو.

ڪي ڪي بُک ۾ پاهُه ويا ٿي،
ڪي ڪي خُوب متارا ماڻهو.

ڪي ڪي شاهي کاڌو کائن،
ڪي ڪي ڏُٿ گذارا ماڻهو.

ڪي ڪي پنهنجي پاڇي تي ڏين،
باز جيان لامارا ماڻهو.

ڪي ڪي شوخ ۽ چنچل ماڻهو،
ڪي ڪي قرب قرارا ماڻهو.

ڪي ڪي نفرت ساڻ نهارين،
ڪي ڪي چنڊ چڪورا ماڻهو.

صافُ جنين جي نيت ’زخمي‘،
سي ئي آهن پيارا ماڻهو.


ڪي ڪي ڪوسا جهولا ماڻهو.
ڪي ڪي پيار جي ڳولا ماڻهو.

ڪي ڪي سادا سُودا ماڻهو،
ڪي ڪي هر فن مولا ماڻهو.

ڪي سونهن ۽ سوڀيا وارا،
ڪي ڪي باندر ڀولا ماڻهو.

ڪِن جو ناڻو اڻ کُٽُ آهي،
ڪي ته کپائن ڇولا ماڻهو.

ڪي ڪي ٻاهر ٻاڦ نه ٻاڦن،
ڪي ڪي کاڌل کولا ماڻهو.

ڪي ڪي زاهد عابد ماڻهو،
ڪي ڪي رهزن ٽولا ماڻهو.

ڪي ڪي بي رنگ بي بُو ماڻهو،
ڪي ڪي رنگ رَتولا ماڻهو.

ڪي ڪي ڏنگا ڏکيا ماڻهو،
ڪي ڪي سَستا سؤلا ماڻهو.

ڪي ڪي ٽرڙا ٽانءِ ڏسي ٿين،
پنهنجا ئي پاڇولا ماڻهو.

ساڃَهه جن کي سنڌ جي ’زخمي‘،
سي ئي مُڙس پَٽولا ماڻهو.