اکڙين جي آلاڻ نه سمجهيئه.
چهري جي پيلاڻ نه سمجهيئه.
دل جو دريا اکين ۾ ڏس،
اُٿلي پيو مهراڻ نه سمجهيئه.
تنهنجي هٿ سان ڀرت ڀريل هي،
پاتل آ پهراڻ نه سمجهيئه.
اوکي پنڌ هِن پير پِٿون ڪيا،
ڇاتيءَ جي ڇڪتاڻ نه سمجهيئه.
ٻين کان منهنجي لاءِ پُڇين ٿو؟
ايلي! پنهنجو پاڻ نه سمجهيئه.
اڻ واقف هِن شهر ۾ سڄڻي،
آيس ڪنهن جي ڪاڻ نه سمجهيئه.
تنهنجي ئي سندر گيتن ۾ مان،
هيڏي ڪئي واکاڻ نه سمجهيئه.
سوچن جي ڇو لوڊشيڊنگ ۾؟
چوڏهينءَ جي چانڊاڻ نه سمجهيئه.
’زخمي‘ خالي در تان موٽيو،
ڇو ۽ ڇا جي ڪاڻ نه سمجهيئه!