اچ مجبور نه ڪر تون ايڏو، دور ڇو مون کان گُذارين ٿو.
پيارُ ڪري پرديس ويهي تون، واه جو نينهُن نڀائين ٿو.
پاڻُ پليان ته پلي ٿو سگهان پر، پيار ته ڪونه ٿو پَلجي،
توکئون سوا هِت ڪنهن سان جاني رُوح به ڪونه ٿو رَلجي،
ڇا جي ڪري ڀلا ايڏو ستمگر، ساهه منهنجي کي سِڪائين ٿو.
لوڪ جي ٽوڪ تي سهڻا سائين، ڪين ڪڏهن مان ڪُڇان ٿو،
ديوانن جان پل پل پيارا، تنهنجو پيار پُڇان ٿو،
ڪابه گهڙي نه وساريان توکي، مون کي ڇو يار وسارين ٿو.
تنهنجي جُدائي جان جلائي، ويسَ ڪرايا ڪارا،
چاهُه ڏئي ڪري’زخمي‘ دل تون، چينُ کڻي وئين پيارا،
ڪُجهه ته رحم ڪر مُنهنجي مٿان تون، ساري خدائي کِلائين ٿو.