ڳالهه ٻُڌائي گامون سچي.
توکي حيرت ڇو ٿي اچي.
سوچيو ٿئي تو سنڌ ۾ ڇالئه،
روز نئون ٿو ممڻ مچي.
چئني پاسي باهه وڪوڙيو،
ڄڃ پرائي احمق نچي.
رانديڪن سان کيڏي پوءِ چئه،
لولو پچي ٻيو ڀي اچي.
پَڪ پَڪي ۾ ڪين رهي آ،
مارڻ مال سنباهيا ڪچي.
نانگ تريءَ تي پاليو ڇو ٿا،
ڏنگ انهيءَ کان ڪو ڪو بچي.
ڪيئن ڪندين خاموش اسان کي،
ڳالهه ٻُڌي آ ٻچي ٻچي.
سنڌ سڄي ٿي بوسنيا وئي آ،
جيون ’زخمي‘ پيو آ ڏچي.