”سنڌ گدڙن کاڌي ناهه اڃان“
سنڌ گدڙن کاڌي ناهه اڃان.
جو گيدي تنهنجي آڻ مڃان،
تنهن کان ماءُ کي مان ها ڪونه ڄمان.
ڦاهيون به ڏئين ڦٽڪا به هڻين،
۽ بجليءَ جا جهٽڪا به ڏئين،
جيلن ۾ هزارين ويلَ ڪرين،
ٿو سيڻ اسانجا نيل ڪرين،
تو ڀانيو آ ته مڃي وڃبو،
۽ هر هڪ عهد ڀَڃي وڃبو،
تاريخ پڙهي تو ناهه ڏٺي،
ڪئي جوڌن ڪاٿي جان مِٺي،
مخدوم بلال جو پوئلڳ هان،
جو پيڙهيو ويو ارغون هٿان.
تنهنجا رُعب ۽ تاب به ڄاڻان ٿو،
۽ سن جا خواب به ڄاڻان ٿو،
تون گِرنهه غريبن کان ٿو ڦُرين،
ڪيئن نينهُن نصيبن کان ٿو ڦُرين،
تون سِنڌُوءَ کي به سُڪائين ٿو،
۽ منهنجا موهَه مُڪائين ٿو،
بندوق جي زورَ تي بيٺو آن،
مان ڪيئن ڊڄان مان ڪيئن ڀَڄان،
مان قسم امڙ سان ڪيئن ڀَڃان.
۽ موٽي ڪهڙي مُنهن سان وَڃان.
تون رستن تي قبضا ٿو ڪرين،
مَنَ مَستن سان چرچا ٿو ڪرين،
بدمعاش سدائين بدمعاشي،
تون ذهن ضمير جو آن فاشي،
تون سنڌ جا حق ڦٻائين ٿو،
۽ مسلم ڀاءُ سڏائين ٿو،
تون ڀاءُ ته ناهين ويري آن،
اکڙين ۾ ڪوسي ڪيري آن،
مان توسان گڏجي ڪيئن رهان،
توساڻ ٺهان به ته ڪيئن ٺهان؟
ڪو دينُ نه ٿي ايمانُ نه ٿي،
اخلاق نه ٿي ارڪانُ نه ٿي،
انسان نه ٿئين انسان نه ٿي،
پر گهٽ ۾ گهٽ شيطانُ نه ٿي،
انسان جو حق آزادي آ،
۽ حق ڦُرڻ بيدادي آ،
تون بُلهي شاهه جو دشمن آن،
۽ نبي الله جو دشمن آن،
مان توکي مومن ڪيئن مڃان؟
لاهور ميان لاحول ميان!
تون چاهين ٿو مان ڪين ڪُڇان،
تون ظلمَ ڪرين مان ڪين لُڇان،
پر توکان هڪڙي ڳالهه پُڇان،
مان ڪيئن لِڪايان دل جي بُڇان،
هِن سِرَ ۾ جيسين ساههُ اٿم،
آزاديءَ تي ويساههُ اٿم،
هڪ سن جو سيّد وارث آ،
ٻيو وارث ڀٽ جو شاههُ اٿم،
ٿو جيئان ’زخمي‘ شينهن جيان.
ها جيسين سنڌ تي ساههُ ڏيان.
سنڌ گدڙن کاڌي ناهه اڃان.
سنڌ گدڙن کاڌي ناهه اڃان.