”ٻُڏي مَرُ“
اگر تون ڪمائي جي کائي سگين ٿو!
ته در در تي ڀٽڪِي پنڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ٻُڌو ٿم ته نياڻيون قرآنن مثل هِن،
انهن جي لڄالُٽ ڪرڻ کان ٻُڏي مَرُ.
اگر تو ۾ همت آ اڳتي وڌڻ جي،
ويهي ساههَ ٿڌڙا ڀرڻ کان ٻُڏي مَرُ.
خدا کي جي هر شيءِ تي قادر ٿو سمجهين،
ته پوءِ ڪنهن به ٻئي جي ڊڄڻ کان ٻُڏي مَرُ.
مصيبت ۾ ڪنهن کي ڏسي پوءِ ان جي،
مَٿا واڇَ ٽيڙي کِلڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ذرو ڀي جي غيرت آهي يار توکي،
ته پوءِ ڪنهن جي ننگ ڏي ڏسڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ڍڳين جيان وڪرو ڪري نياڻيون ڏانئڻ!
يا تن کي ويهاري ڇڏڻ کان ٻُڏي مَرُ.
رقيبن کي مُنهن ڏي تون ميدان ۾ ئي،
ائين ڏئي پُٺي تون ڀڄڻ کان ٻُڏي مَرُ.
غريبن يتيمن جون چوريون ڪري تون،
انهن کان پو ڀُونگو گُهرڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ڄَڻي ڏيههُ توکي آهي جَن ڏيکاريو،
اُنهن کان جُدا ٿي رهڻ کان ٻُڏي مَرُ.
آهي وياج، رُشوت تي جن جو گُذارو،
انهن سان تون کائڻ پيئڻ کان ٻُڏي مَرُ.
سڏي ڪنهن کي سنگتي، رکي بُغض دل ۾،
ائين پيرَ ڪنهن جا ڪڍڻ کان ٻُڏي مَرُ.
نٿي جذبو ليڊر جي خدمت ڪرڻ جو،
ته پوءِ ووٽ ٻيهر گُهرڻ کان ٻُڏي مَرُ.
چوي جيڪو سَچُ توکي ڦهڪائي مُنهن تي،
چِڙي تنهن تي ڪِياڙي کَنَهڻ کان ٻُڏي مَرُ.
مصيبت کي مُنهن ڏي تون مردانگيءَ سان،
ايڏو سُست ڀي اڄ ٿيڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ڌرمَ دينَ جي تون وٺي آڙَ احمق!
ڳَلا ڀائرن جا ڪَٽڻ کان ٻُڏي مَرُ.
مڃان ٿو ته مُنهن ۾ مسلمان آهين،
مگر تورَ اگهه ۾ هَڻڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ڪري خوب موالي نشا ۽ پَتا تون،
امڙ، زالَ کي ايئن چَوڻ کان ٻُڏي مَرُ.
وٺي رُوپُ ٻيهر مدد خان وارو،
تون پنهنجن جو ويرِي ٿيڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ڏِني پُٽ ڇُٽي تي ٿو ٿاڻو هَلائين،
غريبن کي گِهلي ٻَڌڻ کان ٻُڏي مَرُ.
دوائون به سرڪاري وڪرو ڪيون تو،
رُڳو نبض سَکڻي ڏسڻ کان ٻُڏي مَرُ.
خبر آ سڄي ٽيڪَ يونين جي توکي،
مگر ڍينگو ڍيري ڪرڻ کان ٻُڏي مَرُ.
سڄي ٿر جي امداد لوڀي ڳِهي وئين،
رُڳو سارَ رسمي لهڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ٿي ڪُڪڙن ۽ ڏاندن جو شوقين ڀل پر،
انهن تي تون شرطون رکڻ کان ٻُڏي مَرُ.
عُشر ۽ زڪواتن جا پئسا وٺي پوءِ،
انڌن ۽ منڊن کي نه ڏيڻ کان ٻُڏي مَرُ.
ڪري ڄاڻي واڻي اسان کي تون ’زخمي‘،
پُڇين ٿو ته خوش آن، پُڇڻ کان ٻُڏي مَرُ.