مڃئون ٿا اسان سان مِلڻ عيد آئي.
اسان سان ته آهي رُئڻ عيد آئي.
ڪري ڪيئن نه سُواري مهانگائي تي ڏس،
غريبن جا ڳاٽا ڀڃڻ عيد آئي.
نوان ويس پائي، کائي طعام سَت رَش،
غريبن تي شايد کِلڻ عيد آئي.
سڄي سنڌ ڪشمير بڻجي وئي آ،
عذرخواهيون گهر گهر ڪرڻ عيد آئي.
وئي عيد گذري، ڏسو گيد آئي،
ائين ڀيرو ڀائو! ڀڃڻ عيد آئي.
ڪڍيا بُک ۽ بيروزگاري تَرا هِن،
تڏهن سارَ شايد لهڻ عيد آئي.
قتل ڌُم، اغوا ۽ نياڻيون ٿيون لُٽجن،
جهموريت جون ساکون کڻڻ عيد آئي.
ڪلهوڪا ڌڪاريل، گهُرن سنڌ اڌُ ٿا،
انهن کي بُجو ٿُڪَ، هڻڻ عيد آئي.
قبيلائي جهيڙا وڃن ڇوٿا وڌندا،
اهو سُوال سڀ کان پُڇڻ عيد آئي.
اُٿو ڊيم جي لئه ڪيو ڪا بغاوت،
جيئڻ جون صلاحون ڏيڻ عيد آئي.
وڏي پيڙا ڀوڳي، لکيو شعر ’زخمي‘،
تڏهن شعر منهنجو ٻُڌڻ عيد آئي.